مجموعه ستون‌ها که ساخت آن‌ها در سال‌های ۷۵ و ۷۶ شروع شد، جزو اولین آثار چوبی مهدی سحابی بودند که در سال ۱۳۷۶ در گالری آریا به نمایش درآمدند.

اثر حاضر که جزو آثار متأخر همین مجموعه است، ستونی کاملاً انتزاعی بی هیچ ارجاع تصویری به آدم یا پرنده است، اما گویی این ستون همچون یک تخته اعلانات گزارش‌کننده یک واقعه است. سحابی از تکه‌های مختلف چوب استفاده کرده که به صورت دوتکه بر هم سوار شده‌اند و در نهایت حجمی یکپارچه را شکل می‌دهند. از سوی دیگر هیچ‌گونه تلاشی برای یکسان‌سازی قطعات صورت نگرفته است. در بخش بالایی رنگ‌های سبز، سرخ و سفید در هم دویده و از آشوبی خبر می‌دهد. هنرمند به عمد درزها و شکست‌های چوب را حفظ کرده و از آن‌ها به نفع اثرش بهره برده است. از شکاف چوب سیاه‌رنگ، قرمزی چون خراش و زخم بیرون می‌زند. این عدم تلاش برای بهبودسازی به نوعی یادآور استفاده از حاضر-آماده‌ها در هنر مدرن است. سحابی همواره در تفسیر نقاشی‌ها و مجسمه‌هایش از مرتبط کردنشان با ادبیات امتناع می‌کرد اما اشارات و کنایات اجتماعی، سیاسی و اسطوره‌ای همیشه در آن‌ها قابل بازخوانی بود. امضای هنرمند درست در میانه اثر و نه در پایین اثر حجمی، ادامه همان سنت شوخ‌طبعانه‌ای است که در مجسمه‌های اولیه پرویز تناولی، نقاشی‌های سقاخانه‌ای حسین زنده‌رودی و تصویرسازی‌های مرتضی ممیز دیده می‌شود. امضا در حکم یکی از اجزای اثر است و نه نقطه پایانی بر آن. مهدی سحابی به عنوان یک مترجم، روزنامه‌نگار، نقاش، مجسمه‌ساز و روشنفکر فصل اصلی این اثر حجمی است.