محسن وزیری‌مقدم؛ طراح، نقاش و مجسمه‌ساز، ‌از نخستین دانش‌آموختگان دانشکده هنرهای زیبای تهران از شاگردان علی‌محمد حیدریان بود. در اوایل سال ۱۳۳۴ با سفر به ایتالیا، در شهر رم، از آکادمی هنرهای زیبای آن شهر فارغ‌التحصیل شد. او سال‌ها آموخت و آموزاند. نسل‌های بعد از او، هیچ‌گاه کتاب «شیوه طراحی» را فراموش نخواهد کرد ‌که راه و راه‌گشاست.

محسن وزیری‌مقدم، از هنگامه اولین نقاشی‌اش مدرن بود، یک ایرانی مدرن. او در تمامی آثارش روحیه‌ای بی‌مرز، رمزگذاری شده است که رهیافت‌ها و کشف و شهود او را در اعماق تاریخ هنر نمایندگی می‌کند و از این‌روست که نام او در موما، از بزرگ‌ترین موزه‌های هنرهای مدرن جهان فهرست شده است.

محسن وزیری مقدم، در میان و میانه بیش از هفت دهه حضور در اتمسفر هنر معاصر، در تمام دوره‌ها و رفتارهای گوناگون تولید آثار، پیوسته پیشنهادهایی منحصر ارایه داده است و هر دوره از آثار او شامل طراحی، نقاشی و مجسمه، هویت و اهمیت را حمل می‌کنند. از مهم‌ترین دوره‌های آثار او که در سال ۱۳۳۹ نما یافته است، «نقاشی‌های شنی»‌ است که اولین‌بار در سال ۱۳۴1 در گالری نومرو (میلان ایتالیا) به نمایش درآمد.

ایجاد بافت و فرم‌هایی با شن و رد عجیب آن بر سطح، مانند شیارهایی از / بر روح، بدویتی مدرن را در این دوره از آثار هنرمند نمایش می‌دهد که بی‌تکرار می‌ماند و مانده است. این دریافت، ضربه‌های حسی او را بر بوم‌ها تکثیر کرده است، آن‌چنان که خود می‌نویسد: «صحرا را به این خاطر دوست دارم که به خودم شباهت دارد؛ درون سینه من صحرایی خفته؛ بیابان درون».

اثر حاضر از همین دوره و به‌نمایش‌درآمده در اولین نمایشگاه «نقاشی‌های شنی» در گالری نومروی میلان ایتالیاست و به همین جهت اثری یکه و مهم محسوب می‌شود. این نقاشی با قرابت‌هایی به اکشن‌پینتینگ، مشابه تمام آثار دوره «نقاشی‌های شنی» یک انفجار بر سطح بوم است که به‌دقت مهار شده و ریشه در مهارت دارد. حرکت شن بر تمام سطح بوم، جاده‌های ذهن محسن وزیری‌مقدم را در قوس‌های زمان نمایش می‌دهد؛ آن‌چنان که مجسمه‌های مفصلی او، مفصل‌های هنر مدرن ایران هستند.