بیتا وکیلی نقاش معاصر ایران، پس از طی تجربه‌­هایی در نقاشی انتزاعی، از اواخر دهه 1380 به خلق آثاری دست می‌زند که به تدریج فرم­‌های معنادار و گاه فیگورهای ناپایدار از درون آنها خارج می­‌شوند. نمونه­ حاضر نیز به عنوان یکی از آثار قابل توجه هنرمند در این دوره، از گذار روندی توام با تجربه‌­ورزی خلق شده است.

با مرور دوره­‌های پیشین وکیلی، انگیزه­‌های زمینه‌­ساز او در این اثر برایمان بیشتر روشن می­‌شود. سیالیت رنگ در زمینه­ کارهای او، فضای انفجاری و پر تلألو کار را تشدید می­‌کند. او با استفاده از رنگ­‌های ترکیبی، درخشنده و ضخیم، بر جسمانیت موضوع تأکید می­‌کند و معمولاً با انتخاب بوم‌­های بزرگ، بر تأثیرگذاری کارهایش می‌­ا‌فزاید. به نظر می­‌رسد که موازنه­ به دست آمده از قشای رنگی و ابعاد بزرگ کار، در نهایت نگاه کهکشانی و بالا به پایین اثری این‌چنین را تسهیل کرده است.

برخی از نقاشان معاصر عموماً با رویکردی شبه کیچ و یا بیانی نزدیک به جریان­‌های پست‌پاپ، مفهوم و انگاره­ ایران را صرفاً در بازنمایی پرچم کشور و رنگ‌های نمادین آن نمایان کرده­‌اند. اما بیتا وکیلی با دوری از جریان­‌های ایرانی­‌ساز متعارف، با ترسیم شمایی از نقشه­ ایران که از میان کاربست‌های رنگی او در زمینه خارج شده، به بیانی فلسفی از بازنمایی این مفهوم دست زده است. هیبت این سرزمین و استعاره­‌های تصویری او، نگاه کهکشانی‌اش را تکمیل کرده و با طرح تناقضات مفهومی، گاه نوعی ناسیونالیسم معاصر و گاه نوعی از خوانش­‌های متضاد سیاسی را بر اثر تحمیل می‌کند تا وطن به مثابه «خودی» آشنا لحظه­‌ای در اوج و لحظه­‌ا‌‌‌‌ی دیگر، در موضع «دیگری» قرار گیرد.

جنین­‌های وکیلی از نقاشی­‌های گذشته­ او، میراث وی برای این اثر هستند. او با دوگانه‌انگاری مفهوم مادر که دوره­‌ای دقیقاً در سیمای زنانه تبلور یافته و اکنون در استعاره­ وطن، همچنان این مفهوم چالش‌برانگیز را دنبال می‌کند تا در شرایط جدید، وضعیت متفاوتی در خوانش اثر حادث شود. از سویی در بطن این وطن عظیم جنینی آرامیده و از سوی دیگر کانون تصویر در آماج و هجمه­ برج­‌های انبوه و سر به فلک کشیده قرار دارد تا باز هم بر بغرنجی دغدغه‌اش و در نهایت وضعیت انسان معاصر تأکید ورزد.

مادیت، جنس رنگ و زمینه­ کار در نقاشی­‌های بیتا وکیلی دارای اهمیت است. به این ترتیب آثارش در تلاش برای خارج شدن از بعد دوم، سطحی به ظاهر سه بعدی را پیش می­‌کشند. او در این دوره، علاوه بر حجم و کیفیت بازی رنگ، از کلاژ فلزات بر سطح بوم استفاده می­‌کند. قطعاتی مثل پیچ، مهره، منگنه، پولک، اکلیل و دیگر اجسام و خُردوریزهای فلزی در این اثر دیده می­‌شوند و تفاوتی آشکار با دوره‌ای که وی­ صرفاً با رنگ‌پردازی تمامیت جهان مد نظرش را خلق می‌کرد، به چشم می‌آید. مجموعه‌کارهای کلاژگونه وکیلی با تأکیدی مضاعف بر کیفیت بصری، اثری شوک‌آور و تأمل‌برانگیز به مخاطب ارائه می‌دهند.

آنچه نمای دوران و وضعیت معاصر را به خوبی و معطوف به مکان بازمی­‌نمایاند، شهرها هستند. شهرهای پر رنگ و لعابی که زمانی با بیان ستایش­‌آمیز به مظهر پاپ‌آرت امریکایی تبدیل می­‌شوند و دوره‌­ای دیگر، با رسانه‌­های مختلف در هنر معاصر به چالش کشیده می­‌شوند. نشانه­‌های هویتی و بوم‌­شناختی در این اثر جلوه­‌هایی از انگیزه­‌های آفرینندگی هنرمند را با زبانی تصویری بیان کرده‌­اند. از طرفی شهرهای کلان با برج­‌های بلندبالای خود که نمادی از توسعه‌یافتگی و زندگی معاصر هستند و از طرف دیگر زاویه دید ویژه هنرمند به زمین و خطرات زیست‌محیطی ناشی از همین توسعه‌یافتگی و گسیختگی، سؤال­‌های مهمی را در خصوص این مفاهیم به ذهن مخاطب متبادر می‌کنند. در واقع همین وضعیت است که نیویورک، دوبی و تهران را به هم نزدیک می­‌کند. درست مثل یک هنر معاصر.

آثار بیتا وکیلی همگام با نوعی از زبان بصری معاصر، به بیانی فراتر از مرزهای زیست هنرمند رسیده‌­اند و همچنین موفقیت­‌های اخیر او در مارکت‌­های داخلی و خارجی، نوید تولد جریانی تازه در بیان تجسمی معاصر ایران را می‌­دهند. به نظر می‌­رسد این تازه شروع راهی باشد که شاید پایان و حاصلی دیگر بتوان برایش متصور شد.