نقاشی‌های نیمه‌انتزاعی پویا آریان‌پور، تجسم تصویری خیال‌انگیز و شاعرانه از مفاهیمی است که قابلیت‌های بیانی خود را در فرم و رنگ، به مثابه امری کلی نمایش می‌دهند.
اثر پیش رو مربوط به مجموعه آثاری است که هنرمند در دهه هشتاد شمسی خلق کرده است؛ کمپوزیسیون‌های قرینه، استفاده از رنگ غالب سرخ، اشتیاق به کم‌گویی، استفاده از فرم‌های مرکزی و کاربست حروف شبه‌خوشنویسی از وجوه مشترک در این مجموعه آثار است. این آثار را می‌توان به مثابه مکاشفه‌ای شخصی و فرایندی درون‌گرایانه دانست که به واسطه کشف و شهود هنرمند همراه با کنترلی نظام‌مند شکل گرفته‌اند.
در این نقاشی استفاده از تونالیته‌های قرمز و ارغوانی، فضایی غیرزمینی را پدید می‌آورد که بر محور عمودی آن، فرم‌ها نقش واسطه میان بود و نبود را بازی می‌کنند. هرچند هنرمند از فرم‌های سفید شبه‌خوشنویسی استفاده کرده، اما نوع کشیدگی‌ها و نرمش چرخش‌های خط به نحوی است که حس حروف‌نویسی را به فرمی ارگانیک، زنده و پویا بدل ساخته است. با آن‌که در این اثر چون دیگر آثار هنرمند در این دوره، خط، به مثابه یک نشانه فرهنگی، حضوری مأنوس دارد، اما شکل شعله‌سان آن علاوه بر فعال کردن بخش پایینی کادر، حسی از حرکت و زایش را نیز القا می‌کند.
رنگ غالب اثر، از بالا به پایین و از قرمز به ارغوانی تیره میل می‌کند و به واسطه خطی افقی در یک‌سوم بالای کادر، دو فضای مختلف را شکل می‌دهد؛ گویی قرمز در بالا بیانگر فضای بیرون و ارغوانی در پایین نمایانگر فضایی اندرونی است؛ چیزی چون زهدان و رحم، که نطفه‌ای را در درون خود پرورش می‌دهد و جان را به آرامی در آن می‌دمد. این نرمش و ملایمت به واسطه لایه‌های رنگی که با حساسیت بر روی هم قرار گرفته و تونالیته‌های مختلفی را شکل داده، تشدید می‌شود. در فضای بالا که نمایانگر بیرون است، گویی همهمه‌ای از هستی وجود دارد که خود را در ریتم‌های تکرارشونده فرم‌های انتزاعی نمایش می‌دهد. این ضرباهنگ در خط ظریف سفید سمت راست، جهش می‌یابد و زندگی آغاز می‌شود.