امضا: «SH.A 011» (پایین راست)
اکریلیک و ورق‌طلا روی بوم
دو‌لته‌ای، هر لت ۱۴۰×۲۲۰، در مجموع 280×220 سانتیمتر
تاریخ اثر: 1390

نقاشی‌های شهریار احمدی، همواره در تلاش برای ایجاد ارتباط با متن است؛ چه در مفهومی که بازنمایی می‌کند و چه در استفاده از اشعار فارسی که به تبعیت از نگارگری ایرانی به شکل کتیبه‌هایی در اثر به خط نستعلیق نوشته می‌شود.

در اثر پیش رو هنرمند مصرعی از غزل مولانا را آورده: «جوشش خون را ببین از جگر مومنان / وز ستم و ظلم آن طره کافر مپرس» و بدین ترتیب میان مضمون اصلی اثر، یعنی کیمیا و فنون کیمیاگری که نام مجموعه‌ است و عشق جگرسوز عاشق به معشوق ارتباطی معنایی برقرار می‌کند. همزیستی این نمادها و روایات فرهنگی در آثار احمدی سرراست و روشن نیست. در واقع روند خلق اثر هنری، به تبعیت از شیوه اکسپرسیونیسم انتزاعی، اشکال هزارپاره‌ای را ایجاد کرده که به واسطه رنگ‌گذاری‌های مکرر و پنهان و پیدا شدن لایه‌های رنگی در نهایت اثر را شکل می‌دهند. این نوع برخورد با فرم منجر به نوعی عدم قطعیت در اشکال بصری شده که زبان نقاشانه احمدی را با رویکردهای هنر معاصر همسو ساخته و بدین ترتیب جغرافیای فرهنگ و هنر ایرانی را به جهانی پهناورتر گسترش می‌دهد.

مارکو منگوتزو، پژوهشگر ایتالیایی درباره آثار احمدی می‌گوید: «در حقیقت، نیت نقاشی‌ها و روایت‌های احمدی، آگاهی یافتن از دنیایی از ارزش‌های جهانی است که هنرمند در روایت‌های مربوط به فرهنگ خود و در ترکیب آن با فرهنگ‌های دیگر، آن‌ها را تشخیص می‌دهد؛ به عنوان نمونه در کنار اشارات واضح به شاعر – فیلسوفانی چون مولانا، یکی از نمایدنگان اصلی عرفان، بیانیه‌هایی دال بر نزدیکی به تأملات نظری و الهیاتی چون جورجو آگامبن در جست‌وجوی ارزش‌های غایی و اولیه بشریت هم در آثارش است که بنابراین فقط متعلق به یک فرهنگ نیستند، بلکه در فرهنگ‌های مختلف مسیرهای مختلفی را پیش می‌گیرند و هر کدام از آن‌ها اسطوره‌ها، سمبل‌ها و شیوه‌های بیانی خود را می‌سازند. به این ترتیب همه چیز در نقاشی‌های احمدی از این نیت تبعیت می‌کند و به نظر می‌رسد ارزشی که بیشتر از تمام ارزش‌های دیگر، فرهنگ، تاریخ، مردمان و مذاهب را از هر مرزی بالاتر می‌برد یک چیز است: عشق»[1] و این عشق جگرسوز، چون خونی سرخ از چشمان عاشقان می‌چکد و ردی از عالم بالا بر جهان پایین باقی می‌گذارد.

[1] . منگوتزو، مارکو (1401). همه عالم تحت فرمان عشق است، از کتاب شهریار احمدی، ترجمه نهال محذوف، ایتالیا، انتشارات اسکیرا، ص 14.