هانیبال الخاص استاد و مدرس طراحی و نقاشی، مدتی نزد جعفر پتگر هنر آموخت. بعد در امریکا به ادامه تحصیل و پس از بازگشت به ایران به تدریس پرداخت. او از پرکارترین نقاشان / طراحان ایران بود.

پیوند با اساطیر، اجتماع، انقلاب‌های جهان به همراه باورهای قومی از او نقاشی منحصر و آثار او را بی‌تکرار ساخته است. این وجوه، توأم با جسارت در رنگ‌گذاری و تنوع پالت رنگی و گاه بداهه‌پردازی در لکه‌گذاری‌های ابتدایی، در همخوانی و همگامی با خطوط سریع، نقاشی‌های او را در مرز طراحی جانمایی کرده است.

برای هانیبال الخاص در کار هنر، کیفیت نزد کمیت حاصل می‌شد و دعوت به پرکاری را «حرفه‌ای بودن» تعریف می‌کرد. او پیوسته در تلاش برای آشتی دادن هنرمندان بود، نه آشتی هنرها. هنرها را با هم قریب می‌دانست و تک‌بعدی بودن هنرمندان را نمی‌خواست و با آن جدل می‌کرد. از میان هنرها، شعر و ادبیات نزد الخاص از جایگاهی ویژه برخوردار بود. خود شاعر بود، شعر ترجمه می‌کرد، داستان می‌نوشت و گاه تصویرشان می‌کرد.

هانیبال الخاص در تداوم همین ذهنیت توجه به پرتره‌سازی و تغییر سلیقه عمومی مخاطبان، به جهت نصب تابلوهایی از پرتره بر دیوارها، همچنین علاقه و احترام به شعر و شاعران، با برگزاری سه نمایشگاه از پرتره‌های سه شاعر بزرگ معاصر – نیما یوشیج، فروغ فرخزاد و احمد شاملو – در دهه‌های هشتاد، ایده ترکیب شعر و تصویر را با اجراهایی سبک‌مند به تماشا گذاشت. در همین دوران، در تداوم این اندیشه، الخاص در هر نمایش روز ویژه‌ای را به نقاشی همراه با اجرای شعر و موسیقی در حضور حاضران اختصاص می‌داد. اثر سه‌لتی حاضر گرچه فاقد امضای هنرمند است، از میان همین دست از آثار است که در حضور مخاطبان آغاز و تا این مرحله ادامه یافته است. این دسته از آثار هانیبال الخاص به شدت معدود و محدودند، به ویژه در ابعاد بزرگ و فراتر از تک لت.

در این اثر زندگی، افکار و قومیت نیما یوشیج – پدر شعر معاصر نو – روایت می‌شود؛ روایتی از جنس رفتار هنری هانیبال الخاص: رئالیسم توأم با اکسپرسیونیسم حاکم در پرتره‌سازی. در این‌جا دست‌های گشوده نیما در مرکز فوقانی اثر دعوت و صلابت توأم را متبادر می‌سازد. برهم‌نشینی طیف‌های دو رنگ قرمز و آبی که پیوسته مورد علاقه هانیبال الخاص بود، در اثر غالب است و در کمپوزیسیونی دقیق و به تناسب در مرزهای هم تنیده‌اند.