امضاء: «S.Tabrizi» (پایین راست)
اکریلیک و ورق طلا روی بوم
137×103 سانتیمتر
تاریخ اثر: 1375
پیشینه:
این اثر متعلق به یک مجموعه معتبر می‌باشد.

صادق تبریزی دانش‌آموخته هنرکده هنرهای تزیینی و یکی از هنرمندان تأثیرگذار در جنبش سقاخانه بود. او در آغاز علاوه بر نقاشی ایرانی، در زمینه سفال و سرامیک نیز فعالیت داشت و بسیاری از خط‌نگاره‌هایش را نخستین بار روی قطعات سرامیک در کارگاه سرامیک‌سازی اداره هنرهای زیبا (۱۳۳۸) اجرا کرد. در ادامه، تجربیات متفاوتی با تکنیک کولاژ و با استفاده از انواع قطعات تزیینی و ترکیب آن‌ها با نقوش ایرانی، فیگورهای مینیاتوری و رنگ‌های زنده داشت. نخستین بار آثار وی در انجمن ایران و امریکا نمایش داده شدند، هرچند پس از شرکت در بینال‌های تهران (۴۵-۱۳۴۱) تبریزی بیش از پیش به استفاده از عناصر نوشتاری و فرم‌های خوشنویسی ایرانی روی آورد و در ادامه این خطوط را در ترکیبی چشم‌نواز و شاعرانه با سنت نگارگری با نیم‌نگاهی به نقاشی‌های قهوه‌خانه ادغام کرد.

با آغاز دهه 1350 سبک کاری تبریزی تثبیت شد و او با اغراق در ابعاد آدم‌ها و جانوران، برخلاف مینیاتورهای ظریف نسخه‌های مصور کهن، به روایتی تازه از همنشینی خط و رنگ در گستره بوم و نوآوری در نقاشی رسید و همین امر او را از خیل نقاشان مینیاتوریست سنتگرای هم‌عصرش جدا کرد.

اثر حاضر یکی از نمونه‌های مهم از کارنامه هنری صادق تبریزی است که هنرمند به وضوح در مسیر بازنگری هنرهای بومی سرزمینش، از مضامین نوستالژیک و نقشمایه‌های آشنای موجود در متن سنت بهره برده، اما در کالبد تابلو دیدگاه‌های مبتنی بر اندیشه‌هایی مدرن خود را نیز استوار کرده است. او در این اثر همچون دیگر آثارش شوخ‌چشمانه به روابط و مناسبات انسان‌ها با یکدیگر پرداخته و آگاهانه رنگ‌های درخشانی همچون طلایی و طیف رنگ‌های فیروزه‌ای و لاجوردی را در تناسب با پیکره‌های درشت انسان‌ها و اسب‌ها در ضرباهنگی ریتمیک پشت سرهم چیدمان کرده است.

در این تابلو عناصر متشکله چنان در پیوستگی با یکدیگر قرار گرفته‌اند که کل اثر تبدیل به یک موتیف شده و این کیفیت بیانی خود حاوی یک بار سنتی است که تبریزی همواره تحت‌تأثیر آن بود. یکی دیگر از مشخصه‌های اصلی تبریزی در این تابلو، استفاده او از خوشنویسی در قلم ثلث آینه‌وار (خط مثنی) است که عموماً با تکنیک مُهرکاری آن‌ها را روی فضای بوم تکرار کرده است. در این تابلو او با خلق جهانی رنگارنگ، شاداب و جوان با فراخواندن گذشته به امروز، همچنان با هوشمندی از سنت نبریده و آشکارا در کشمکشی خلاقانه با مدرنیسم است.