امضاء: «S. Tabrizi» (وسط راست)
رنگ‌روغن روی بوم
140×95 سانتیمتر
تاریخ اثر: دهه 1340

صادق تبریزی دانش‌آموخته هنرکده هنرهای تزیینی و یکی از هنرمندان تأثیرگذار در جنبش سقاخانه بود. او در آغاز علاوه بر نقاشی ایرانی، در زمینه سفال و سرامیک نیز فعالیت داشت و بسیاری از خط‌نگاره‌هایش را نخستین بار روی قطعات سرامیک در کارگاه سرامیک‌سازی اداره هنرهای زیبا (۱۳۳۸) اجرا کرد. در ادامه، تجربیات متفاوتی با تکنیک کلاژ و با استفاده از انواع قطعات تزیینی و ترکیب آن‌ها با نقوش ایرانی، فیگورهای مینیاتوری و رنگ‌های زنده داشت. نخستین بار آثار وی در انجمن ایران و امریکا نمایش داده شدند، هرچند پس از شرکت در بینال‌های تهران (۴۵-۱۳۴۱) تبریزی بیش از پیش به استفاده از عناصر نوشتاری و فرم‌های خوشنویسی ایرانی روی آورد و در ادامه این خطوط را در ترکیبی چشم‌نواز و شاعرانه با سنت نگارگری با نیم‌نگاهی به نقاشی‌های قهوه‌خانه ادغام کرد.

نقاشی پیش رو از آثار شاخص این هنرمند در دهه چهل شمسی است که به واسطه عینیت‌بخشی به تمامی اصول تصویری جنبش سقاخانه علاوه بر کیفیت جذاب بصری از ارزش تاریخ هنری نیز برخوردار است. نقاشی‌های فیگوراتیو تبریزی از شناخته‌شده‌ترین و مشهورترین نمونه‌های کاری این هنرمند هستند. در این دوره نقاش با کمترین عناصر تزیینی و با کیفتی بداهه پیکره‌بندی انسان و اسب در شکلی آرمانی را تصویر می‌کند. عناصر برگرفته از خوشنویسی برخلاف آثار متأخر تبریزی، در این تابلو خلاصه و موجز ترسیم شده و پویایی و حرکت بی‌نظیری به تابلو بخشیده‌اند. حرکت اسب‌ها به وضوح حس می‌شود و شور و هیجان دو عاشق در فضا موج می‌زند. تابلوی پیش رو یکی از درخشان‌ترین آثار تبریزی در دوره شکوفایی او محسوب می‌شود.