امضا: «S.Tabrizi» (پایین راست)
اکریلیک روی بوم
75×55 سانتیمتر
تاریخ اثر: 1361

صادق تبریزی دانش‌آموخته هنرکده هنرهای تزیینی و یکی از هنرمندان تأثیرگذار در جنبش سقاخانه بود. او در آغاز علاوه بر نقاشی ایرانی، در زمینه سفال و سرامیک نیز فعالیت داشت و بسیاری از خط‌نگاره‌هایش را نخستین بار روی قطعات سرامیک در کارگاه سرامیک‌سازی اداره هنرهای زیبا (۱۳۳۸) اجرا کرد. در ادامه، تجربیات متفاوتی با تکنیک کلاژ و با استفاده از انواع قطعات تزیینی و ترکیب آن‌ها با نقوش ایرانی، فیگورهای مینیاتوری و رنگ‌های زنده داشت. نخستین بار آثار وی در انجمن ایران و امریکا نمایش داده شدند، هرچند پس از شرکت در بینال‌های تهران (۴۵-۱۳۴۱) تبریزی بیش از پیش به استفاده از عناصر نوشتاری و فرم‌های خوشنویسی ایرانی روی آورد و در ادامه این خطوط را در ترکیبی چشم‌نواز و شاعرانه با سنت نگارگری با نیم‌نگاهی به نقاشی‌های قهوه‌خانه ادغام کرد.
با آغاز دهه پنجاه، سبک کاری تبریزی تثبیت شد و او با اغراق در ابعاد آدم‌ها و جانوران، برخلاف مینیاتورهای ظریف نسخه‌های مصور کهن، به روایتی تازه از همنشینی خط و رنگ در گستره بوم و نوآوری در نقاشی رسید و همین امر او را از خیل نقاشان مینیاتوریست سنت‌گرای هم‌عصرش جدا کرد.
آثار صادق تبریزی به نوعی بازخوانی تصویری نگارگری ایرانی در روایتی منحصر به‌فرد محسوب می‌شوند؛ روایتی تازه از همنشینی و ترکیب خوشنویسی و نقوش سنتی در گستره بوم که جلوه‌ای دیگر از سنت نقاشی ایرانی در بستر هنر معاصر را به نمایش می‌گذارند.
در اثر حاضر ترکیب‌بندی متمرکز و در عین‌حال پر جزییات اثر وحدتی یکپارچه به آن بخشیده، گویی تمام عناصر بصری در کنار هم روایتگر یک کل منسجم هستند. حالت قراردادی فیگورهای سوار بر اسب که وام گرفته از نگارگری ایرانی هستند، در ترکیب با فرم‌های اغراق‌شده هندسی و رنگ‌بندی مدرن و همچنین به کارگیری فرمالیستی نقشمایه‌های تزیینی در متن اثر، تلفیق سنت و مدرنیته را به نمایش می‌گذارد. استفاده از رنگ‌های تخت، زنده و درخشان، شادابی اثر را فزونی بخشیده و با تأکید بر رنگ سبز فضای عاشقانه و تغزلی اثر دو چندان شده است.