شیرازی در این گروه از آثارش با پالایش بصری حروف فارسی، به دنبال به‌هم‌رسانی دو امر مدرن و کلاسیک در ساحت خط‌نگاری است. دستاورد اصلی او استفاده از فرم‌های باصلابت نستعلیق‌ ایرانی و تقابل دو رنگ قرمز و مشکی، برای خلق موقعیتی خاص و ساختارشکنانه است. در این میان شناخت شیرازی از میراث ارزشمند خط فارسی و تأکیدش بر حفظ ریتم و ضرباهنگ موجود در خطاطی، با زیبایی‌شناسی مدرنیستی درآمیخته و کیفیتی چشم‌نواز و بیکرانه به تابلوهای او می‌افزاید.

در اثر پیش رو، کنش نقاشانه هنرمند روی اندام حروف فارسی با ضربه‌قلم‌های سریع و درشت، بافتاری ایجاد کرده که به عمق یافتن اثر کمک می‌کند. شیرازی در این‌جا می‌کوشد تا مواجهه‌ای نو و معاصر با سیاه‌مشق‌نویسی ایرانی ارایه کند و در این مسیر روایتی متفاوت از ترکیب‌بندی‌هایی تازه را با بهره‌گیری از رنگ‌های درخشان و فرم خطوطی آشنا در تقابل با اصول بنیادین خوشنویسی سنتی بازخوانی کند.

زیربنای کار شیرازی کیفیاتی چون ضرافت، تضاد و احساس را در هم‌نشینی با ریتم و چیدمانی پویا از نقش و رنگ، یکجا در کنار هم قرار می‌دهد، تا به این ترتیب کلیتی تأمل‌برانگیز و تعاملی معناگرا را با نگرشی فرمالیستی معنا کند.

در تابلوی حاضر، هنرمند چندین لایه از چیدمان حروف و کلمات را با رنگ‌آمیزی و سایه‌روشن‌هایی ژرف‌نما به صورتی معلق و عمودی در گستره بوم آویخته است. در پسزمینه اما خطوط کشیده مشکی، با دانگی بسیار بزرگ، به صورت اوریب چشم مخاطب را به حرکتی مدام در گستره بوم وا می‌دارد. او در این‌جا از حرکت صعودی و خصلت ذاتی هندسه نستعلیق ایرانی و تأثیر بصری‌اش بر مخاطب در جهت ایجاد بافتاری ساختارمند از نوشتار در موقعیتی غیرقابل خوانش بهره می‌برد. محاسبه دقیق ظرفیت‌های شکلی مفردات و استخراج فرم‌ها و اتصالات پر انرژی خطوط در این اثر، دلبستگی هنرمند به سنت‌های خوشنویسی ایرانی به ویژه سیاه‌مشق‌نویسی را نمایان می‌سازد اما کار او در وجهی نقاشانه جلوه‌گر می‌شود.

شعرا و حکمای ایرانی همواره در طول تاریخ برای حروف و کلمات اعتبار و جایگاهی خاص قایل بوده‌اند. در همین راستاست که عنوان اثر «در ستایش از حکیم عمر خیام» ارزش افروده‌ای است بر صورت ظاهری آن و وجه مؤثر و گیرای کلمات و حروفی که در دل هم تنیده شده‌اند تا جادوی کلام را در متن تصویر به نمایش بگذارند.