نقاشی‌های واحد خاکدان به مثابه صحنه‌هایی تئاتری از فضای داخلی یک اتاق متروکه مملو از اشیای قدیمی هستند و در عین‌حال که یادآور فضایی نوستالژیک از خاطرات گذشته و بعضاً خاک‌خورده و غم‌بار‌ است، بسان یک چیدمان حساب‌شده، پیکره جدیدی را شکل می‌دهد که روح حیات در آن جاری است. او نقاشی است که برخلاف مدرنیست‌ها، برای تجربه‌گرایی تکنیکی اهمیت زیادی قائل بوده و به طرز دقیقی به جزییات می‌پردازد. این ظرافت اجرایی در نگاه اول به آثار فتورئالیست‌ها و هایپررئالیست‌ها شبیه است، اما آن‌چه آثار خاکدان را متمایز می‌کند عدم استفاده از عکس به عنوان مرجع تصویری است. او استفاده بسیار محدودی از عکس دارد و فیگورها و سایر اشیا برآمده از فضای ذهنی او هستند که بر سطح بوم نقش می‌بندند. مطالعه نقاشی ماقبل امپرسیونیسم و پروسه‌ای که در تاریخ هنر طی شده وی را به سمت نوعی واقع‌گرایی ناب سوق داده که در تقابل با نفی سنت‌ها و سرعت عمل هنر قرن بیستم رویکردی پست‌مدرنیستی به آثارش بخشیده است.

چنان‌که در اثر حاضر نیز دیده می‌شود، صندوق‌های چوبی، عکس‌های قدیمی، کتاب‌ها و اثاثیه خاک‌خورده، عروسک‌های کهنه، گیاهان خشکیده و پارچه‌ها از اشیایی هستند که در چیدمان آثار او به مثابه حروف الفبا در سرایش یک شعر نقشی مهم ایفا می‌کنند و کاملاً حساب‌شده در تابلو جای می‌گیرند. حضور یک قاب عکس ازدواج بر زمین در کنار پاکت‌های نامه و کلیه جزییات در تصویر تداعی‌گر روایتی از یک زندگی گذشته است که می‌تواند مخاطب را غرق در خیالی نوستالژیک، مقابل تابلو میخکوب کند. توجه ویژه خاکدان به مقوله نورپردازی و پرداختن به جزییات در نقاشی برآمده از علاقه وی به مطالعه ساخت و پرداخت در آثار نقاشانی همچون کاراواجو، تیه‌پولو و گوستاو کوربه است. وی با بهره‌گیری از تکنیک‌های نقاشی پارچه در دوران باروک به پارچه‌ها در ترکیب‌بندی شخصیتی انسانی می‌بخشد و به بازنمایی اشیایی انسان‌نما می‌پردازد که اثر را در مرز میان رئالیسم و سوررئالیسم معلق نگه می‌دارد.