کافی است مُشتی عناصر دم‌دستی، کهنه، مندرس، خاک گرفته در اختیار واحد خاکدان قرار گیرد تا نتیجه تصویری آن در فرایندی منحصر به فرد، به اثری درخشان، ماندگار با کنایه‌های نوستالژیک تبدیل شود.

نقاشی‌های خاکدان بازتابی از مشاهدات و همچنین تجربه زیسته اوست و او به این روند کاری‌اش، بیش از چهل سال پایبند مانده است. خاکدان در اغلب آثارش بخشی از اتاقی را به تصویر می‌کشد که نور گرم و کم‌رمقی به داخل آن تابیده و پیکره‌هایی عجیب و هراس‌زده یا انبوهی از خرت‌وپرت‌ها و اشیای قدیمی به شکل درهم‌ریخته‌ و مرموزی در آن چیده شده‌ است. انتخاب زاویه روبرو، پرسپکتیو تک‌نقطه‌ای و نوع چیدمان اشیای قدیمی، فضایی نوستالژیک را در این نقاشی‌ها به وجود می‌آورد. موضوع اصلی آثار خاکدان ناپایداری زمان، اشیاء و انسان‌هاست و او به جزییات زندگی که انسان به آن‌ وابسته است اما از بین خواهد رفت، توجه زیادی دارد. در این میان، تجربه مهاجرت، تأثیر زیادی بر هنر خاکدان گذاشته است.

خاکدان در خانواده‌ای مهاجر به دنیا آمد و خود سال‌ها بعد مهاجرت را تجربه کرد. او در سال 1363 به آلمان رفت و اثر حاضر با عنوان «سفر» دو سال بعد کار شده است. در این اثر، چمدان‌ها و ساک‌های تلنبار شده روی‌هم، همه نشانه‌هایی از زندگی از بین‌رفته‌ای هستند که آثارش هنوز پابرجاست. همان‌طور که خود او می‌گوید: «من زندگی مهاجران و خانه‌های رهاشده را خیلی دوست دارم‌. خب آدم مجبور است سراغ اشیایی برود که با آن‌ها ارتباط شخصی هم دارد، مثلاً چمدان که در زندگی خانواده من نقش اساسی بازی کرده است؛ پدربزرگ و مادربزرگ من مهاجرت کرده‌اند، خود من هم به نحوی مهاجرم».

در نقاشی‌های خاکدان داستان‌هایی روایت می‌شود که هر بیننده‌ای می‌تواند آن‌ها را با تجربیات خود بسنجد و در نتیجه تأثیری شگفت‌انگیز بر او داشته باشد. در نقاشی «سفر»، چمدان‌های چرمی روی هم دیده می‌شوند؛ همه آن‌ها وسایل شخصی، خاطرات خانه و امید به زندگی بهتر در مکانی دیگر را حمل می‌کنند، اما از بیرون می‌توانند متعلق به هر کسی باشند.