در تابلوهای نسبتاً بزرگ عذرا عقیقی‌بخشایشی، نور و تاریکی حضوری مستمر دارد که به واسطه نوشتار فرم‌های سیاه خوشنویسانه بر بستر سفید بوم تجسمی بصری نیز می‌یابند. نقاش با حروف تکرارشونده، ریتم خوشایندی را در اثر شکل می‌دهد که بسان موسیقی شرقی، الوهی، منظم و دُوری است. اثر حاضر از آخرین نقاشی‌های این هنرمند است که مواجهه دو اصل متضاد و مکمل را که شکل‌دهنده بنیان هستی است، نمایان می‌کند؛ ظلمت و تاریکی در کنار نور و روشنایی و نظم و ترتیب در کنار آشفتگی و بی‌نظمی و حضور در کنار عدم.

کلیت اثر در نگاه نخست شبیه به منظره‌ای طبیعی از طلوع خورشیدی است که در زیر ابرهای باران‌زا پنهان شده است. در اولین نگاه این بیرون آمدن نور از ظلمات به واسطه خطوط متحدالمرکز که مانند پنجه آفتاب از میانه اثر به بیرون گسترده شده به ذهن متبادر می‌شود. با این حال اثری از بازنمایی طبیعت‌گرایانه در نقاشی دیده نمی‌شود. هرچند لکه‌های آبی و سیاه در بالا یادآور ابرهای بارور و باران‌زاست اما هنرمند توانسته با عدم حضور خورشید و جایگزینی نور با حروف خط کوفی، نقاشی را از فضای ناتورالیستی جدا کرده و به سمت تجسمی نمادگرایانه سوق دهد. گویی سطرهای خط زیبا و هندسی کوفی که جایگزین نور خورشید شده، معنایی نمادین می‌یابد و بدل به نورالانوار شده و کلام خدا را بازتاب می‌دهد. از این رو عرصه حیات، عرصه حضور و وجود حق است که از دل آشفتگی نخستین بیرون آمده، جهان را نظم بخشیده و در عالمی پهناور گسترش یافته است. هرچند تکرار بی‌وقفه حروف با ریتمی فزاینده موجب ایجاد عمق‌نمایی در اثر شده، اما در عین حال بیانی نمادین از اصل کثرت در وحدت را تجسم می‌بخشد که با ابعاد مختلف حضور حق در ساحت هستی همخوان است؛ گویی پیام پنهان در حروف ناخوانای نقاشی بیانگر آن است که همه‌چیز اوست و در هر چیز وجود دارد و در عین حال از همه چیز برتر است. این حضور حق و نگاه برآمده از عرفان اسلامی، ازلیت و ابدیت را در کنار هم به نمایش می‌گذارد و بدین ترتیب عالم را نشانه‌ای از حضور حق در تمامی ابعاد و اکناف هستی می‌داند.