نقاشی‌های محمدعلی ترقی‌جاه برآمده از افسانه‌های کهن سرزمین مادری است؛ آن‌جا که اسب، نشانی از صلح، آرامش و آزادگی بوده و هست. تابلوهای ترقی‌جاه تجسم عالمی مثالی هستند که فضایی ملایم، شفاف و نافذ را بر بستر بوم می‌نشانند. در این بهشت خیالی، اسب‌هایی بی‌وزن، فارغ از زمان و مکان در فضا معلقند. ظرافت در پرداخت، این حیوانات را در تعلیقی عرفانی به حرکت درآورده و میان آسمان و زمین رها کرده است. بدین ترتیب اسب را می‌توان نشان هنری ترقی‌جاه دانست.

در نگاه هنری ترقی‌جاه، مرز «بود» و «نبود» در هم تنیده است. پیکره اسب‌ها به زیبایی در بستر زمینه محو می‌شود و  چنین مرز میان فضای خالی و پُر، تعریفی دوباره را طلب می‌کند. کاربست خط فارسی، که هنرمند تلاشی برای خوانا بودن آن ندارد، همچون پلی میان واژه و تخیل عمل می‌کند و ذهن را به چالش وامی‌دارد. اسب‌های ترقی‌جاه، همچون سفیرانی از عالم صلح به دنیای زمینیان وارد می‌شوند و بر زین خود عشق را به ارمغان می‌آورند. اشکال حیوانی در میان فضای ابرگونه زمینه پیدا و ناپیدا می‌شوند و تخیل‌ورزی مخاطب را به رقصی آرام و پراحساس وامی‌دارند.

در این میان صورت‌ها و پیکره‌های زنان همراه با حرکت مواج و رقص‌گونه اسب‌ها پیدا و ناپیدا می‌شوند. گویی اسب و زن با هم همراه یا یکی شده‌اند تا امتداد زیبایی در بهشت خیالی را به تصویر کشند.