نقاشی‌های افشین پیرهاشمی در دوران مختلف کاری دو ویژگی را در خود حفظ کرده است؛ یکی سفیدی گسترده در بوم‌های بزرگ و دیگری سوژه محوری زن. در این میان رنگ سیاه با تونالیته‌های مختلف خاکستری بر بستر بوم، جان‌مایه فیگورهای ژورنالیستی، اغواگر و زیبای زنانی را شکل می‌دهد که گاه با نگاهی پرسشگر به مخاطب نگاه می‌کنند و گاه فارغ از هر نوع دغدغه‌ای در دنیای خود فرو می‌روند. نبود تنوع رنگی در کنار عدم فضاسازی، سبب می‌شود پرسوناژهای نقاشی که غالباً در ابعاد طبیعی مجسم شده‌اند، در حالتی گنگ و خلسه‌وار ترسیم شوند. گاه پرداخت‌های رئالیستی توانمند پیرهاشمی، اثر را به مدیای عکاسی نزدیک می‌کند و گاه حالت‌گرایی پرسوناژهای زنان، حسی از مدلینگ و فشن‌آرت به نقاشی می‌بخشد که زیبایی زنانه را عاری از هر نوع معصومیت‌سازی، به صورتی قدرتمند به تصویر می‌کشد.
در بسیاری از تابلوهای پیرهاشمی، نبود فضا و نوع ترکیب‌بندی متقارن، در کنار فرو رفتن فیگور در زمینه سفید تابلو حسی تقدس‌وار به اثر می‌بخشد؛ گویی نوعی بت‌وارگی در آثار وجود دارد. جایی جدای از زمان و مکان که کالبدی زیبا از زن، در پاکی سفیدی فرورفته و هیچ چیز از عالم ماده با او باقی نمانده است.