امضا: «کامبیز صبری 1403 Kambiz Sabri 2024 » (روی اثر)
فایبرگلاس، پلکسی‌گلاس و آیینه
80×48×80 سانتیمتر
تاریخ اثر: 1403
شماره 1 از تعداد 3 نسخه + نسخه هنرمند

مجسمه‌های کامبیز صبری امکان آشکار شدن گذشته را در کنار امرِ باقی‌مانده فراهم می‌آورد. در مجموعه «تا جایی که به یاد دارم» هنرمند با استفاده از بازنمایی معماری تلاش می‌کند چیزی را از گذشته به زمان حال فراخواند و ساختمان‌هایی را که سمبل شکوه تمدن ایرانی است در پیش چشم مخاطب حاضر کرده و آن را به واسطه استفاده از پیکره‌های انسانی با پوشش مد روز، به جهان مخاطب پیوند دهد.
بازنمایی ماکت‌وار این ابنیه تاریخی که شاید امروز در جهان پرهیاهوی معاصر و در میان بناهای بلند و صنعتی گم شده‌اند، زنهاری به بی‌توجهی و غفلت نسبت به میراث فرهنگی و هنری این سرزمین کهن است.
در اثر پیش رو هنرمند بنای شمس‌العماره را دستمایه اثرش ساخته و فرم کلی آن را به واسطه حذف انگاره‌های تزیینی، ساده و بی‌تکلف بازنمایی کرده است. شمس‌العماره که به عنوان اولین بنای بلند تهران در کاخ گلستان و به دستور ناصرالدین‌شاه ساخته شد، نمادی از تجدد و حرکت مستقیم ایرانِ عصر ناصری به سوی مدرنیته جهانی؛ نمادی از خروج از عالم سنت و حضور در عرصه جهانی است. در اثر صبری، حضور مسخ‌گونه ردیف انسان‌هایی از زن و مرد در ایوان این بنا، نقطه اتصال گذشته تاریخی و باشکوه آن به اندیشه معاصر است؛ تفکری که این بنا را از کاخی باشکوه به ابژه‌ای تاریخی تبدیل کرده است. بنایی که در گذشته مربوط به فضای خصوصی دربار شاهی بود، امروزه چیزی عمومی است که امکان حضور در آن برای هر انسانی فارغ از رتبه و طبقه اجتماعی موجود است و شاید همین امر، بتواند اومانیسم برآمده از اندیشه مدرن را به بهترین نحو نمایش دهد. با این حال در اثر پیش رو، بنا در جزییات خود با واقعیت متفاوت است و در همین نقطه دریچه‌ای جدید از مفهوم‌گرایی برآمده از رویکردهای اومانیستی به اثر باز می‌شود. همان‌طور که از نام مجموعه پیداست، هنرمند ادعایی برای بازنمایی عین به عین واقعیت ندارد، بلکه تلاش دارد کلیت اثر را آن‌گونه که در خیال او باقی مانده تجسم بخشد. این حضور امر خیالی به واسطه ابری بالش‌گونه در زیر بنا، به نشانه‌ای دیداری تبدیل می‌شود که خیال را به مثابه رویایی در تاریکی شب در پیش چشم مخاطب حاضر می‌گرداند.
ویژگی بازتابِ امر خیالی در مجموعه مجسمه‌های پلاکسی‌گلاس کامبیز صبری در وجهی دیگر نیز قابل مشاهده است: در اغلب این آثار چیزی از بنا در بخش پایین اثر، گاه به صورت واژگون و گاه به حالت مستقیم، انعکاس می‌یابد. گویی در پیش روی بنا گستره آبی دریایی خیالی حاضر است که امکان انعکاس را در پایین فراهم می‌آورد. این حضور انعکاسی، بازخوانی همان یاد و خاطره و امر خیالی و رویاگونه در بیانی دیگر است که در اثر مقابل به واسطه تکرار انسان‌های حاضر در ایوان ایجاد شده است.
نکته قابل توجه دیگر در این اثر آن است که در تزیینات کاشیکاری بنای شمس‌العماره، ردیف انسان‌هایی در حال نوازندگی و در ابعادی نزدیک به قطع طبیعی بر دیوار پایین بنا کار شده‌اند که در اثر کامبیز صبری، به واسطه ردیف انسان‌های حاضر در ایوان بنا، همبودی معنایی‌ خاصی را در زبان بصری اثر ایجاد می‌کنند.