منوچهر نیازی قصه‌گوی حضور در طبیعت و جنگل‌های سترگ، بکر و عمیق است. نخستین دلبستگی او به تجسم طبیعت را باید در دوران نوجوانی، آن زمان که نزد مصطفی نجمی به آموزش نقاشی می‌پرداخت جست‌وجو کرد. او و استادش برای درک هرچه بهتر منظره، سه‌پایه و بوم نقاشی را به میان طبیعت می‌بردند. این شعف مواجه شدن با هستی و طبیعت آن‌چنان در وجود او رخنه کرد که تا به امروز نتوانسته از آن دل بکند. بعدها با ورود به هنرستان کمال‌الملک، ساخت‌وساز و اصول نقاشی آکادمیک را زیر نظر محمود اولیایی و حسین شیخ فرا گرفت و با تعلیمات مهدی ویشکایی، جسارت کلی دیدن و کل‌گرایی را آموخت. این دید کلی هم در موضوع و هم در تکنیک نقاشی او تأثیری ژرف گذاشت و سبک خاص او را پدید آورد.

اثر حاضر از اولین نمونه‌های نقاشی‌های مدرنیستی از تنه‌های سترگ درختان است که در دهه‌های اخیر به شاخصه آثار او تبدیل شدند. آن‌چه در تمامی این آثار به عنوان فصل مشترک حضور دارد و چون زنجیری ادوار مختلف کاری نیازی را به هم متصل می‌کند، نوعی نگاه رمانتیک و شاعرانه به عالم است. نیازی در خلق آثارش سرشار از احساس است و فرم‌های ریتمیک و روان را بر دل بوم‌های سترگ نقش می‌زند؛ حتی زمانی که همچون اثر حاضر، با ضربه‌قلم‌های تند و پراحساس برگ‌های درختان را تصویر می‌کند. حرکات ریتمیک دست بر تابلو حاکم است و خطوطی روان، پیچان و ارگانیک را ایجاد می‌کند. نیازی در کاربرد رنگ نیز نوعی نگرش رمانتیک را پیگیری می‌کند: دایره رنگی در اثر حاضر محدود به رنگ‌های گرم و تونالیته‌های اکر، قهوه‌ای و نارنجی است که در کنار رنگ‌های روشن جلوه‌ای مضاعف می‌یابد و بدین طریق طبیعتی بکر و یکدست را در هارمونیک‌ترین حالت تجسم می‌بخشد. در این نقاشی، خبری از حضور انسان نیست و طبیعت در بکرترین حالت خودنمایی می‌کند و صحنه‌ای را نمایان می‌سازد که یادآور نخستین مأمن بشر، جنگل‌های همیشه سبز، باغ عدن و همچنان یادآور آخرین پناه و آرزوی انسان، بهشت وعده‌داده‌شده نیز است.