در میان نسل جدید عرصه نقاشیخط و کالیگرافی مدرن، گلناز فتحی نقاشی آونگارد و پیشرو به حساب می‌آید. تحولات تصویری در آثار او (در یک دهه اخیر) به وضوح نشان‌دهنده درک عمیقش از هنر حروف‌نگاری مدرنیستی و عبور از پارادایم آشنای نقاشیخط به ساحت نقاشی انتزاعی با تکیه بر مؤلفه‌هایی نو و فرم‌های جهان‌شمول است. گرایشی که باعث شده کارهای فتحی از سطح نقاشی آگاهانه با خط به نوعی خودآگاهی تصویری بدل شود.

فتحی که در جوانی اصول اولیه خوشنویسی ایرانی را آموخت، در مسیر اندیشه‌ورزی خود به موقعیتی تازه از نقاشی کنشی با ابزار خط و نوشتار رسید و حالا با این گروه از آثار تازه‌اش، جایگاهی تثبیت شده در هنر معاصر ایران و خاورمیانه به دست آورده که همزمان مورد ستایش منتقدان بین‌المللی نیز قرار گرفته است.

در اثر حاضر، نقاش با رنگ‌آمیزی هوشمندانه و یکدست در پسزمینه و استفاده از رنگ مشکی برای نمایش فرم‌های بداهه، با ضربه‌قلم‌های پهن و سریع، بافتاری سیال را در فضای بوم به نمایش می‌گذارد. جوهره هنری در این اثر مبتنی بر حرکات پویا و درک صحیح دینامیسم خطوط بر زمینه تکرنگی است که با لکه‌ای قرمز در مرکز تابلو به تکامل می‌رسد و ایده آفرینش بصری ذهن هنرمند را به شکلی ناب به منصه ظهور می‌رساند.

گلناز فتحی در اثر پیش رو، اشتراکات ریخت‌شناسی و زیبایی‌شناختی خطاطی در ایران و شرق آسیا را درهم آمیخته و باعث ایجاد جنبش و تابشی انفجاری از فرم‌های آزاد و رها در متن تابلو شده است. زبان بصری فتحی با فاصله گرفتن از حروف‌نگاری یا ارجاعاتی به کالیگرافی ایرانی، با دگرگون کردن شیوه اجرایی و فرم‌های نوشتاری آشنا (که قبلاً در کارهایش مشاهده می‌شد) اسلوبی نوین و چشمگیر را در کار نقاشی با خط بنیان نهاده که کاملاً شخصی است و در نتیجه تجربه زیسته هنرمند در جهان غرب، شکل و ساختاری منسجم به خود گرفته است.

چیدمان فرم‌های آزاد خطوط، این امکان را به هنرمند می‌دهد تا از مرزهای زیباشناختی نقش و خط عبور کند. در فرایند خلق این اثر نقاش با رویکردی جسورانه و مبتنی بر نقاشی کنشی و تن‌دادن به اتفاقات در لحظه خلق اثر، ساختار کلی تابلویش را ساماندهی کرده است.

اثر حاضر نمونه‌ای ممتاز از دستاورد جدید نقاش در عرصه نقاشی انتزاعی است که با صراحت بیشتری به بازنمود هنر مدرن ناب با تکیه بر دریافت‌هایی از زیبایی‌شناسی نقاشی‌ با خط می‌پردازد؛ در این‌جا فرم‌اندیشی جای خود را به نوعی بداهه‌نگاری داده که به مثابه بافت برسازنده در ساختار اثر ظهور می‌کند و اندک‌اندک فرم و ریخت حروف را در آن دگرگون و مضمحل می‌سازد، تا شگفتی تصویر از دریچه بیانی انتزاعی، چشم هر بیننده‌ای را مسحور خود کند.