این اثر به خوبی مبین شاخصه­‌های آشنای یکی از مهم­‌ترین دوره­‌های کاری بهجت صدر است. دوره­‌ای که هنرمند، شیوه ترکیب مواد روی ورق آلومینیوم را براي خلق تركيبي انتزاعي با استفاده از خطوطي ضخيم در رنگ سياه تجربه می­‌کند. هیچ هنرمند مدرنیستی در ایران به اندازه بهجت صدر، از قابلیت­‌های نامتعارف و تأثیرگذار رنگ سیاه استفاده نکرده است.

از همان ابتدا عنصر غالب در نقاشی‌هاي انتزاعی بهجت صدر خطوطی ضخیم و سیاه بود که بعدها به مشخصه بارز کار وی تبدیل شد. این خطوط در همه دوره‌های متنوعی که در حیات هنری وی یکی پس از دیگری ظاهر شدند، بنیاد کارش بوده و تقریباً همیشه جلوه‌ای صریح، اندوهناک و حاوی خشونت داشته است. ریشه این خطوط گستاخ و پرانرژی، حتی پیش از کارهای آبستره، در نقاشی‌های اکسپرسیونیستی دهه 1330 هنرمند قابل جست‌وجوست.

نقاش در این مجموعه، بر خلاف رفتار نقاشانه رایج که بر اساس عمل رنگ­‌گذاری شکل می­‌گیرد، با برداشتن قشای رنگی از سطح آلومینیوم، به فرم­‌هایی انتزاعی، رقصان، مواج و گاه موسیقایی دست پیدا می­‌کند. این شیوه کار، علاوه بر تازگی در مدرنیسم ایرانی، نوعی ابداع در تجربه رفتارگرای نقاش ایرانی را نیز به تاریخ هنر ما می‌­افزاید. او در لابه­‌لای سیاهی، جهانی نامرئی را جست­وجو می­‌کند که زمانی از تیرگی و زمانی از روشناییِ حاصل از برداشتن رنگ، ساخته می‌­شود. چیزی شبیه به نگاه شاعر یا نویسنده­‌ای که نه از محتواي سطرهای نوشته شده، بلکه از فاصله خالي میان سطرها، معنایی پنهان را بیرون می­‌کشد؛ یعنی جایی که بی­‌رنگی یا فضایی مستور، بیش از متن، خوانده و دیده می­‌شود.

بهجت صدر علاوه بر تأثیرگذاری بر جریان هنر نوگرای ایران، جایگاه قابل توجهی در آموزش و تربیت نسلی از هنرمندان ایرانی دارد؛ به طوری که تا پایان دهه 1350 در دانشکده هنرهای زیبا به تدریس مشغول بود. دریافت جایزه بزرگ بینال تهران (1341)، دریافت جایزه سازمان یونسکو برای شرکت در نمایشگاه مبارزه با بی‌سوادی (1346) و شرکت در بینال ونیز در سال 1962، تنها بخشی از افتخارات این هنرمند به شمار می‌آیند.