پرده نقاشی برای اویسی جولانگاه شاعرانگی ایرانی است که این بار علاوه بر کنار هم گذاشتن واژه‌ها، رنگ، سطح و خط را هم به یاری می‌خواند. با آن‌که نوع برخورد هنرمند در اغراق و دفرماسیون پیکره‌ها کاملاً ریشه در نگرش‌های مدرنیستی دارد، اما به‌کارگیری خط-نوشتارهای فارسی، تکرار موتیف‌های ایرانی برگرفته از کاشیکاری‌ها و نقشمایه‌های چاپ باتیک، طلاکاری‌ها، استفاده از رنگ‌های پرمایه و تجسم مثالی عالم فراواقع، تمنای آن چیزی است که اویسی از اندوخته فرهنگ ایرانی برای غنای پرده‌های نقاشی‌اش وام گرفته است.
شاید بتوان گفت اویسی در تمامی ادوار مختلف کاری سه عنصر ثابت را در آثارش تکرار کرده است: اسب که نمادی از نجابت و وفاداری است؛ زن که به واسطه ارتباط با خورشیدخانم‌های ایرانی، نماد یار و معشوق ازلی است که در صورت وصال موجب رهایی می‌شود؛ و مرغ، تمثیلی از روح عاشق که در حصار تن به جان آمده و منتظر رهایی و بال گشودن و رسیدن به آفتاب تابناک حقیقت است.
این سه عنصر در نقاشی‌های اویسی به واسطه سال‌ها تکرار، خوانشی نو طلب می‌کنند که عالم خاص و شخصی ذهن هنرمند را شکل می‌دهد. جهانی تهی از هر نوع عمق و فضاسازی که تنها با موتیف‌های خوشنویسی و خط‌واره‌های تکرارشونده تزیین می‌شوند و ذهن را به تعلیقی خوشایند و شادمانه از زندگی روزمره فرامی‌خوانند. به بیانی دیگر جهان شکل‌گرفته در نقاشی‌های اویسی نه تنها فراواقع و رها از عالم ماده است، بلکه به واسطه وجود خطوط نرم و روان خوشنویسی فارسی که با فرم‌های نرم و خمیده بدن اسبان و صورت ماهرویان و مرغان در هارمونی بی‌بدیلی فرورفته، بیانی کامل و خیالی از جهانی شاعرانه است که خاص نگرش ایرانی و شرقی است.
در تابلوی پیش‌رو، زن‌های تصویر شده برای مراسم عروسی آماده‌ می‌شوند که نقاش با نوشتن این کلمه در چند جای تصویر به روشنی بر مضمون نقاشی تأکید کرده است. وجود سینی پر از انارهای سرخ، زنی ساز در دست، گلدان گل و پرنده‌ای در حال بال زدن، همه فضای سرشار از بزم و سرور را تکمیل می‌کنند. رنگ سرخ تابلو به نشان عشق تکمیل‌کننده این تصویر زیباست و همه چیز برای آغاز یک جشن و بزم عاشقانه آماده و مهیاست.