ناصر اویسی از پیشگامان هنر نوگرا در ایران است که کار‌هایش شناسنامه ایرانی دارند. ردپای تصویرگری در آثار او پیوند درونی‌اش با نگارگری ایرانی را نمایان می‌سازد. وی با استفاده از موتیف‌های تصویری شرقی در ترکیب با خط فارسی و موتیف‌های نقاشی دوره قاجار و صفوی نقش‌هایی آشنا و خیال‌انگیز خلق می‌کند که مانند پلی میان هنر شرق و هنر غرب، از یک سو سنت کهن نقاشان شرقی و از سوی دیگر هنر مدرن غربی را به نمایش می‌گذارد. اویسی به نقاشی که شعرهایش را نقاشی می‌کند شهرت یافته است. این شاعرانگی در آثار او جلوه خاصی از فرهنگ ایرانی را آشکار می‌سازد.

نقشمایه اسب از جمله نقوش مهم در آثار او به شمار می‌رود. این نماد از دیرباز در اکثر فرهنگ‌ها به خصوص در فرهنگ شرق جلوه‌گر شده است. در فرهنگ جهانی اسب نماد سرعت، نجابت و اصالت است که در معنای سمبلیک به آزادی، خیرخواهی، پایداری، پیروزی، حرکت، بخشندگی، سپاسگزاری و نیروی هوش نیز اشاره دارد. در آثار اویسی، اسب‌ها بیش از آن‌که نشانی از قدرت و صلابت نمادین را داشته باشد، در معنای عشق و وفاداری ظهور می‌کند. اسب‌های نیرومند و در حال حرکت در این آثار با قوس‌های اغراق‌شده در بدن بر سطح بوم نقش می‌بندند، در حالی که با خط فارسی و موتیف‌های شرقی تزیین شده‌اند و نشان از برخورد آزادانه هنرمند با عناصر تصویری دارند. در اثر حاضر نقاش با تصویر کردن اسب‌های خرامان با قوس‌های اغراق‌شده، استفاده از خط فارسی و تکرار مصرع رباعی خیام «وین یکدم عمر را غنیمت شمریم» به شیوه مُهرکاری گونه‌ای از رمانتیسیسم ایرانی را به وجود آورده است. بدین ترتیب پلی میان نقاشی و تصویرسازی برقرار کرده است. استفاده از رنگ‌های درخشان بر گونه اسب‌ها در فضای تیره سیاه و آبی حاکم بر اثر، بر حال و هوای تغزلی آن افزوده است.