در این اثر تمام موتیف‌های تصویری، نشان از یک هنر شرقی دارد. اسب‌های بومیِ رام‌شده‌ای که در قاب نقاش آرام گرفته‌اند، استفاده از ورق طلا و خط آشنای فارسی، از این دست نشانه‌ها هستند. در مینیاتور ایرانی با انبوهی از عناصر و خرده نشانه‌های شرقی رو‌به‌رو هستیم، اما در آثار ناصر اویسی گزیده‌ای از این عناصر با بیانی هیجان‌گرا به تصویر درآمده‌اند. اگر چه اویسی را به تصویرگر زنان زیباروی ایرانی می‌شناسیم، اما بر خلاف بسیاری از آثارش، در این تصویر اسب‌ها بدون سوار خودنمایی می‌کنند. بر «خودنمایی کردنِ» اسب‌ها باید تأکیدی مضاعف داشت، چرا که حضور خرامانشان در تصویر، با قوس‌هایی اغراق‌گون در بدن و بزک‌شده، فضای تغزلی شعر فارسی را به خاطر می‌آورد. بازیگوشی نقاش و میدان دادن به نوعی رمانتی‌سیسم ایرانی، موجب می‌شود که آثار وی گاه بین نقاشی و تصویرسازی در نوسان باشند و در نهایت این فضا به دنیایی عاری از خشونت منجر شود. به عبارتی: «اویسی، صورتگر خواب‌های بزرگسالی و راوی قصه‌های کودکی ماست؛ چرا که اغلب شباهتی بین خواب‌های بزرگسالی و قصه‌های کودکی وجود دارد. وی نقاشی است که عقل جهان‌دیدگان و قلب کودکان را دارد و این تضاد را هم در معنی و هم در شیوه کارش می‌توان دید».

اویسی خود به صراحت تأکید می‌کند که «همیشه سعی داشته‌ام به عنوان یک نقاش معاصر کارهایم شناسنامه‌ ایرانی داشته باشد». به همین دلیل عناصر کهن ایرانی، به ویژه موتیف‌های نقاشی دوره‌ قاجار و صفویه، خوشنویسی و همین‌طور نقوش هنر تزئینی ایران، مثل اسب‌ها، زن‌ها، دیو‌های اسطوره‌ای و خورشیدخانم ایرانی در بسیاری از کارهای وی حضور دارند. با اینکه اویسی به‌طور مشخص از آغازگران مکتب سقاخانه به شمار نمی‌آید، اما با توجه به اسلوبی که برگزیده می‌توان ادامه‌ جریان سقاخانه که از دهه‌ 1340 آغاز شده را در آثار وی دنبال کرد. به عبارت دیگر می‌توان گفت که سبک ناصر اویسی نه در راستای ناتورالیسم ایرانی به عنوان واپسین جریان پیش از مدرن در ایران است و نه به‌طور کامل به سلیقه‌ مدرنیست‌های ایرانی تعلق دارد. بلکه به باور بسیاری از منتقدان می‌توان سبکی بینابین برای آثار وی و حتی سقاخانه‌ای‌های تثبیت‌شده، در نظر گرفت؛ که اگر چه میل به جدا شدن از سنت‌های کلاسیک و تغییرپذیری در آثار وی نمود یافته، اما صرفاً ساختار نقاشی میدان این تحولات گشته و پایبندی نقاش به موتیف‌های سنتی انکارناپذیر است. اویسی در برخی از آثار خود، متأثر از نقاشی دوره‌ صفویه و قاجار عنوان اثر یا نوشته‌ای مربوط را در تابلو ثبت می‌کند. در اثر پیشِ‌رو، نیز شاهد خط و نوشته‌هایی در زمینه‌ اثر هستیم.