زبان بصری محمود زنده‌رودی تحت‌تأثیر و در ادامه تاریخ تحولات نقاشی‌ با خط و چیدمان نقاشانه با موتیف‌های خوشنویسانه فارغ از معنی است. در این‌جا هنرمند نوعی تفسیر تازه از سنت هنر گرافیک در آثار چاپ‌سنگی و قطعات خوشنویسی قاجاری را با نوعی انتزاع هندسی معاصر ترکیب کرده و با دگرگون کردن سبک‌کار و رنگ‌بندی معاصر در ابعادی بزرگ بازخوانی کرده است. در اثر حاضر فرم‌اندیشی با تکیه بر نوعی بداهه‌نگاری در نوارهای موازی به هم‌پیوسته به مثابه بافتاری برسازنده در ساختار اثر ظهور می‌کند و در عمق تصویر با ایجاد سایه‌روشن‌ها دو دایره مزدوج را به چشم مخاطب القا می‌کند.

جوهره هنری در اثر حاضر، نگرشی مبتنی بر حروف‌نگاری بداهه را در همنشینی انواع خطوط ایرانی و با اتکا به شناخت دینامیسم موجود در خوشنویسی ایرانی، در رویکردی واکنشی به تجربه بصری تعدیل‌گرا تبدیل کرده است. زنده‌رودی می‌کوشد تا با استفاده از دو رنگ سیاه و سفید ظرفیت‌های استاتیک موجود در نقاشی تجریدگرای مدرنیستی را با روح هنر شرقی پیوند دهد. دو رنگ برگزیده با یکدیگر بیشترین بسامد را دارند و به همین دلیل اثر حاضر با وجود پالت رنگی محدود، کارکرد بصری تازه و جنبه‌ای چندوجهی پیدا می‌کند و در کاربستی نوسنت‌گرایانه موقعیتی نوین از مواجهه خط و نقاشی را در ساحت هنر معاصر (با ارجاع به مؤلفه‌های هنر اسلامی) به تکامل می‌رساند.