کنش خط‌خطی کردن، به مثابه یک رفتار غريزی برای تخلیه احساسات جوشان، به نخستين تجربه‌های نقاشانه انسان‌ها و شايد کودکانه‌ترين تصور از نقاشی باز می‌گردد. این رفتار فرایندی است درونی که به صورت نقاشی خطوط مواج و بی‌پایان بر پهنه کاغذ بازتاب می‌یابد. کوروش شيشه‌گران، در پايدارترين دوره هنری‌اش، اين تجربه ديرين بشری را موضوع آثارش قرار می‌دهد؛ نقاشي‌هايی آکنده از خطوطی بی‌قرار که بدون توجه به نقطه آغاز و فرجام خود، عنان‌گسیخته حرکت کرده و فضاهايی گرافیکی، در ميانه پيچش‌های خود پديد می‌آورند. آن‌چه که بیش از تصویر شکلی یا انتزاعی بر گستره تابلو سیطره دارد، حرکت سیال خطوطی است نرم و منحنی، سرشار از انرژی و پويايی که اکنون به یک برند معروف در هنر معاصر ایران تبدیل شده‌اند.
آثار کوروش شیشه‌گران به طور مشخص با محوریت بازشناسی ویژگی‌های گرافیکی و بصری خطوط نواری و فیگورهای گره‌خورده شکل گرفته است. هنرمند به دنبال خلق فضایی انتزاعی و بازسازی جهانی معلق و هبوطی معناگریز است. با این وجود گاه اشیا و یا چهره‌هایی به وضوح رخ می‌نمایند. رویکرد هنرمند در به تصویر کشیدن این موضوعات عینی نیز به همان شکل تصاویر انتزاعی او هستند. گویی اشیا و فیگورها نیز بهانه‌ای برای جست‌وجو در ارزش‌های فرم و رنگ است.
در این اثر شیشه‌گران در پی تأکید بر ارزش‌های بصری خطوط است. او به وضوح شکل یک گلدان گل را با همان خطوط که این‌بار با ضربه‌قلم‌های پهن رنگین شکل گرفته‌اند، در شکلی ساده و سرراست و گرافیکی ترسیم کرده است. بیننده با طبیعت‌بیجانی روبه‌روست که اصراری بر نمادگرایی یا بیان احساسی ندارد. شیشه‌گران معتقد است: «هیچ شیء بیجانی وجود ندارد و نهاد همه اشیا و کیهان، درست همچون نهاد انسان‌ها ناآرام است».