ترکیب‌مواد روی مقوا
68×98 سانتیمتر
تاریخ اثر: دهه 1340

منصور قندریز، نقاش، شاعر و از تئوریسین‌های هنرهای تجسمی، کوتاه زیست؛ اما زیست هنری او، تأثیر بی‌تکرار حضورش در هنر نوگرای ایران و اتصال هنر سنتی به مدرن، با همراهی او در جنبش سقاخانه و بنیان «تالار ایران» که پس از فوت ناهنگام او «تالار قندریز» نامیده شد، نام قندریز را ماندگار خاسته و ساخته است.
او که در کودکی، نقاشی را نزد حاج‌اسماعیل باجالانلو در تبریز آموخته بود، پس از گذراندن دوره هنرستان هنرهای زیبای تهران، از هنرکده هنرهای تزیینی فارغ‌التحصیل شد و از همان سال‌ها در رویای به تصویر درآوردن مدرنیسم ایرانی بود. در آغاز، توجه به فیگور (همراه تقابلی منحصر به آن) غالب و قالب آثار اوست که در تداوم، افزودن المان‌هایی ایرانی ـ انتزاعی، آثار قندریز را سویی دیگر می‌بخشد: بیانی از رمز ـ اسطوره در ترکیب با زیست و هنر مدرن؛ یعنی تعریف عمیق جنبش سقاخانه.
اثر حاضر اگرچه فاقد امضا و تاریخ است، اما فقط امضای منصور قندریز را تبادر می‌کند و از منحصرترین آثار دوره سقاخانه‌‌ای هنرمند و از دقیق‌ترین مثال‌های این مکتب است. ترکیبی فرمال، همراه با بهره‌بردن از نمادها و نشانه‌های سنتی ـ آیینی و تزیینی (هندسی و غیرهندسی) همچنین ایجاد کمپوزیسیونی دقیق، در میان تودرتوی فرم‌ها، توأم با پالت رنگی ویژه که نور، تیرگی را تعریف و بازنمایی کرده است؛ تیرگی‌هایی درخشان که در غروب این اثر، طلوع کرده‌اند.
در این‌جا خط و سطح و رنگ، از میانه سه تعریف، بی‌تعریف می‌شوند؛ مانند اغلب آثار منصور قندریز گرایشی امپرسیونیستی، به‌تناوب، به اکسپرسیوی ایرانی و مدرن تمایل و تمایز یافته است و اساطیری و رمزآلود می‌شود.
بهره‌گیری از پالت رنگی و تکنیک متفاوت، این اثر را در میان معدود آثار باقی‌مانده از منصور قندریز، دست‌نایافتنی جلوه می‌دهد؛ همچنین مجموعه خطوط منحنی و دوایر، لابیرنت‌هایی را تجسم بخشیده‌اند که در عین و حین تخت‌بودن، ‌به اثر عمق‌هایی پلان‌مند بخشیده‌اند که این رفتار، ریشه در ترکیب سنت و مدرنیسم ایرانی دارد.