منصور قندریز به واسطه عمر کوتاه سی‌ساله‌اش دوران کاری بلندمدتی نداشت، اما همین دوران کوتاه از چنان غنایی برخوردار است که نام او را به عنوان یکی از نقاشان تأثیرگذار دوران مدرن نقاشی ایرانی تثبیت کرده است. دوره حرفه‌ای فعالیت او در حدود ده‌سال بود. در سال 1333 به قصد هنرآموزی از تبریز به تهران آمد و در سال 1344 در اثر سقوط اتومبیلش در دره درگذشت. از سال سی‌وسه تا سی‌وشش دوره سه‌ساله هنرستان هنرهای زیبا را گذراند. در این دوره پس از تجربه ضربه‌قلم‌ها و رنگ‌گذاری امپرسیونیسیتی، مدتی کارهای ون‌گوگ را سرمشق خود قرار داد و دوره‌ای متوجه آثار پیکاسو شد. آثار این دوره همچون اثر حاضر، فیگوراتیو هستند و تأثیرات هنر مدرن اوایل قرن بیستم به خوبی در آن‌ها دیده می‌شود. بعدتر مدتی متوجه نگارگری ایران و نقشمایه‌های ایرانی شد و در پایان عمر به هنری کاملاً انتزاعی رسید.
اثر حاضر به جهت آن‌که یکی از معدود آثار باقی‌مانده از دوره هنرآموزی قندریز است، حائز اهمیت می‌باشد. در این نقاشی طبیعت‌بیجان، هنرمند در بیانی رمانتیک، زندگی هنرمندانه خود را به تصویر کشیده است. دفتر طراحی، ساعت و تیوب‌های رنگ. در پسزمینه، گوشه‌ای از نقاشی‌های او به چشم می‌خورد. قندریز متأثر از توجه مدرنیست‌های متقدم اروپایی به ابراز زندگی ساده خود در آثارشان، تجربه‌های نخستین را برای دست‌یافتن به زبانی شخصی در این اثر به نمایش گذاشته است.
قندریز در شعری می‌نویسد:
و تو آرام
روی پنجه‌هایت راه می‌روی
یا کتاب می‌خوانی
و موج خاطره‌ای خوش
از روی لبانت که چون دانه‌های انار
پر از شیرینی و خون است می‌گذرد.
چشم‌های سیاهت را باز کن
بار دیگر زمان می‌خزد و می‌گذرد و کار بی‌پایان
زمین سالخورده ادامه می‌یابد.