منصور قندریز، نقاش و شاعر کوتاه زیست، اما زیست هنری او و تأثیر بی‌تکرار حضورش در هنر نوگرای ایران و اتصال هنر سنتی به هنر مدرن، با همراهی او در جنبش سقاخانه و بنیان تالار ایران (تالار قندریز) نامش را جاوید ساخته است.

او نقاشی را در تبریز نزد اسماعیل باجالانلو آموخت. پس از گذراندن دوره هنرستان هنرهای زیبای تهران از هنرکده هنرهای تزیینی فارغ‌التحصیل شد و از همان سال‌ها می‌خواست رویایش «مدرنیسم ایرانی» را تصویر سازد.

منصور قندریز اغلب با آثاری تحت زیبایی‌شناسی و گرایشی فرمالیستی، در پیوند با دریافت‌ها و پرداخت‌هایی نشانه‌شناسانه، نمادین و اساطیری و به طور معمول هندسی که ریشه در بافت‌های سنتی ایران دارند؛ توأم با عبور از ذهنیت مدرن ایرانی و ایران مدرن شناخته و شناسانده شده است.  «مدرنیسم ایرانی» چیزی بود که همواره مد نظر و نظاره او بود.

منصور قندریز البته مدتی تحت‌تأثیر نگارگری ایرانی، آثاری خلق کرده است، اما توجه و تعمق او به امپرسیونیسم موجب خلق محدود و معدود آثاری توسط هنرمند شده است که بسیار ویژه‌اند. در بین سال‌های ۱۳۳۳ تا 1339، همزمان با اقامت‌هایی کوتاه‌مدت و بلندمدت در تبریز، آثاری کمتر دیده‌شده از هنرمند خلق شده‌اند که پیشینه این آثار را می‌توان در آموزه‌های او در هنرستان هنرهای زیبا جست‌وجو کرد.

پرتره‌ها و منظره‌های امپرسیونیستی منصور قندریز، در تشابه با امپرسیونیست‌ها، برخوردار از غنای احساسی است که توسط کشف و شهود فردی هدایت می‌شود.

سه اثر حاضر، از میان معدود آثار همین دوره هستند. ارتعاش نور، صرف‌نظر کردن از خطوط پیرامونی، سایه‌ها و عدم پرداخت به جزییات غیرصریح که همه از ویژگی‌های امپرسیونیسم هستند، با قدرت و دقت در این آثار به کار گرفته شده‌اند. همچنین درک ویژه او از خط و رنگ و به‌کارگیری آن‌ها در آثارش به شدت قابل ردگیری است. در این آثار رنگ‌گذاری‌ها که با ظرافت انجام شده‌اند همراه کمپوزیسیون‌های دقیق، نشانگر فضای شخصی و مدرن منصور قندریز هستند. در تابلوی «طبیعت‌بیجان» بهره جستن از پالت رنگی محدود و بیشترین حجم از رنگ آبی در مساحت اثر و جانمایی مدرن عناصر اثر، جان طبیعت را نماد و نمایش دهد. در تابلوی «خیابان» ضربه‌قلم‌های سریع و صریح، قابی از شهری فرضی را ترسیم می‌کند که اگرچه تداعی‌گر شهری اروپایی در قرن بیستم است اما دربردارنده المان‌هایی ایرانی در نگاه معمارانه و تزیینات آن است که ریشه در گرایش ویژه قندریز به هنرها و صناعت ایران قدیم دارد. در تابلوی «خانه ییلاقی» قابی از معماری شمال ایران در دوره پهلوی اول در فضایی امپرسیونیستی دیده می‌شود که قندریز به ترکیبی غریب از فرم و محتوای شرق و غرب دست می‌یابد که همان «مدرنیسم ایرانی» است. همان که بعدتر سمتی دقیق از جنبش سقاخانه را با خود حمل می‌کند.