تابلوهای بزرگ و عظیم رضا درخشانی، صحنه درشت‌نمایی و وسعت بخشیدن به دستاوردهای کهن نگارینه‌های شرقی است که در بیانی معاصر بازآفرینی می‌شوند. آن‌چه به واسطه سنت‌های نگارگری ایرانی در پرداخت به جزییات، کوچک، ظریف و جزیی بود در این تابلوها وسیع، سترگ و کلی به نمایش گذاشته می‌شود و بدین طریق وجهی پنهان و پوشیده شده در هنر دوران کهن در بیانی نو مجال دیده شدن می‌یابد.

درخشانی در خلق تابلوهای نقاشی خود، بداهه‌پردازی می‌کند و بدین طریق با ورود به ساحت شهودگرایانه هنر، اتفاق و حادثه ناخواسته را در شکل‌گیری اثر دخیل می‌کند که هم وابسته به نگرش‌های مدرنیستی است و هم از آن‌گرایی و شهود شرق‌گرایانه برخوردار است.

اثر پیش‌رو به مجموعه گل‌ومرغ‌ها تعلق دارد. در این مجموعه، هنرمند فرم‌های مختلف گیاهی را مجسم می‌کند و به سنت آشنای گل‌ومرغ‌سازی در نقاشی ایرانی اشاره دارد؛ همچنین پرداخت به عنصر گیاهی به عنوان سوژه هنری ریشه در اسلیمی‌ها، ختایی‌ها، درخت نخستین و نگرش تزیینی هنر شرق دارد که بعدها بنیان اندیشه مدرنیستی را در دوره ویکتوریایی غربی پایه می‌گذارد. با این حال این عناصر تزیینی به واسطه نوع رنگ‌گذاری و حجم سطوح رنگی و رد قلم‌موها بر بستر بوم، از بیان تزیینی جدا شده و نگره‌ای اکسپرسیونیستی می‌یابد که در آن می‌توان حالت هنرمند در روند خلق اثر هنری را دنبال کرد. درخشانی به تبعیت از سنت نگارش و خوشنویسی در نگاره‌های ایرانی، از حروف و کلمات در بسترسازی زمینه بهره می‌گیرد، مثلاً در اثر حاضر، کلمه مانند «مرغ» درست بالای تصویر پرنده و در میانه اثر، تداعی‌کننده همین سنت در توضیح تصاویر اثر است.