آیدین آغداشلو از چهره‌های تأثیرگذار بر شکل‌گیری مدرنیسم ایرانی است که همواره بیان و نوع نگاهش از درون تاریخ هنر به خودش است تا از بیرون. در میان هم‌نسلانش، او بیشترین توجه را به مطالعه هنر و از آن‌خودسازی نگاره‌های مشهور رنسانسی نشان داده است؛ به همین‌سبب در نقاشی‌هایش به شکلی نمادین مبانی فسلفی و اندیشه‌ورزی‌اش را از طریق بازخوانی میراث گذشته به نمایش می‌گذارد.
مجموعه «خاطرات انهدام»، برجسته‌ترین دوره آثار آیدین آغداشلوست که از دهه پنجاه خورشیدی تاکنون تداوم یافته و در حراج‌هایی معتبر چون بونامز لندن، کریستیز دوبی و حراج تهران در معرض دید و خرید بوده است. اثر حاضر، نماینده همین مجموعه است. این دوره، انهدام خاطراتی تصویری است که مخاطب نقاشی با آن قریب است، اما آیدین آغداشلو، این تصاویر را غریب می‌خواهد و می‌سازد و رفتاری پست‌مدرن را تبادر و حمل می‌کند. رجعت به گذشته و بازخوانی آن وجهی از پست‌مدرن است که در آثار آیدین آغداشلو، ویژه است.
آغداشلو در اثر حاضر با عنوان «سال یک» نخست پرتره زن رنسانسی را با جزییات فراوان اجرا و ستایش می‌کند. سپس تیغ بر گردن او کشیده می‌شود و رد خون بر مرگ آن زیبایی، آن وجود زنانه صحه می‌گذارد. نقاش از حذف کردن و از بین بردن می‌گوید. ظرافت در قلم‌گذاری‌های استادانه، در همخوانی نقاشی غرب و شرق و رنگ‌های درخشان، قابی ایستا را از دینامیکی زیبایی‌شناسانه سرشار ساخته و بر مرگ زیبایی اشاره دارد.
آیدین آغداشلو، برآیند هنر دیروز و امروز را حمل می‌کند؛ آن‌چنان که در اثر حاضر انهدام زیست، انسان معاصر و مصائب آن، با ایجاد فضایی رنسانسی و باشکوه، بیننده اثر را از تاریخ انسان و انسان تاریخی عبور می‌دهد. این یک‌ پارادوکس در جست‌وجوی معنای زیبایی است، اما زیبایی را تصویری متفاوت می‌بخشد.
آیدین آغداشلو، در کتاب «از خوشی‌ها و حسرت‌ها» می‌گوید: «… مانده‌ام و کار کرده‌ام و حاصل داده‌ام». سهمی ویژه از این حاصل، نقاشی‌های آیدین آغداشلوست.