امضا: «P. KALANTARI 1988» (پایین چپ)
ترکیب‌مواد روی بوم
50×75 سانتیمتر
تاریخ اثر: 1367

آثار تعدادی از نقاشان نوسنت‌گرای نسل دوم در رجعت به بن‌مایه‌های بومی در اوایل دهه ۱۳۴۰، «جنبش سقاخانه» نام گرفت. با آن‌که تعداد اندکی از آن‌ها به طور مستقیم به «سقاخانه» اشاره دارند. سال‌ها بعد پرویز کلانتری که در تمام طول عمر پربار هنری‌اش بر بومی‌سازی مؤلفه‌های مدرنیستی و التقاط آن با فرهنگ برآمده از سرزمین مادری تأکید می‌ورزید، در پی مطالعه «جنبش سقاخانه»، آثاری را با الهام از مفهوم سقاخانه پدید آورد. سقاخانه یکی از ملحقات بنا بود که در معماری دوران گذشته به‌خصوص عصر صفویه در ابتدا به قصد آب دادن به رهگذران تشنه و برای قُرب به خدا ساخته می‌شد، اما با گذر زمان انگاره‌های گوناگونی بدان افزوده شد که کارکرد آن را از امری کاربردی به مکانی مذهبی و متبرکه تغییر داد.

یکی از ویژگی‌های اثر پرویز کلانتری استفاده از عنصر شبکه‌های سبز با دخیل‌های پارچه‌ای رنگارنگ است که به واسطه هم‌نشینی با رنگ اخرایی کاهگل درخشش و جلوه‌ای افزون می‌یابند.

اثر حاضر یک سقاخانه را در معنای سنتی آن بازنمایی می‌کند. رازها و آرزوها بر دل بند زده شده و چه امیدها که بر آن بسته نشده است. تصویر در عین سادگی با چند رنگ محدود نشان‌دهنده سقاخانه‌ای با سایه آفتاب تند کویری است. کلانتری در این مجموعه از آثارش به واسطه عامه‌نگاری تعمدانه در کاربست دعاها و طلسم‌ها، جنسی از هنر پاپ به اثر می‌بخشد که برای مخاطب ایرانی یادآور بن‌مایه‌هایی از فرهنگ و سنت روزگار کهن است.