بیشتر نقاشی‌های کاهگلی پرویز کلانتری همچون اثر پیش رو تصویری آرمانی از سرزمین رویاهای نقاش را نشان می‌دهند. تکنیک او برای مخاطب هنر چنان آشناست، که حتی بدون امضا نیز می‌توان کارهایش، خاصه کارهای کاهگلی‌اش را تشخیص داد. پس از مارکو گریگوریان که به عنوان یک مدرنیست ایرانی نقاشی با کاهگل را تجربه کرد، پرویز کلانتری این شیوه را در خلق بسیاری از آثار خود به کار گرفت. اما بر خلاف مارکو و به دور از فضای پاپ، کلانتری به زبانی شخصی در بازنمایی معماری ایرانی رسید.

سیر و سفر در کوره‌راه‌های کویری و گشت‌وگذار در چشم‌اندازهای پر فراز و نشیب عشایری، با نگاهی به معماری مناطق کویرنشین ایران، چکیده‌ای از فضای آثار کاهگلی کلانتری را تشکیل می‌دهند. با نگاهی جزیی‌تر می‌توان عناصری چون گنبد، گلدسته، بام‌های گلی، بادگیر، در و پنجره‌های روستایی، دیوارهای کنگره‌‌دار و کاشی‌های رنگی ایرانی را در این آثار به تماشا نشست. به عبارتی دوره‌ کاهگل‌های پرویز کلانتری، بازنمود معماری سنتی ایرانی به زبانی نوگرا بر گستره‌ بوم است. کلانتری برای زنده‌تر نشان دادن جلوه‌ آثار خود، به جای آن‌که به شیوه‌ نقاشان سنتی، توهم خشت و گِل و کاشی را تصویر کند، خودِ آن را به نمایش می‌گذارد و با این شگرد آثاری پدید می‌آورد که هم نقاشی است، هم کلاژ و هم نقشبرجسته. به همین جهت بیشترین حس دیداری در آثار او، از طریق بافت اثر به بیننده منتقل می‌شود.

پرویز کلانتری از تبار نقاشان سقاخانه است. از این‌رو انتخاب تکنیک و موضوعاتی که ارتباط مستقیم با فرهنگ بومی ایران داشته باشند، برایش دغدغه‌ خاطر است. تقریباً از سال ۱۳۵۳ دوره‌ نقاشی‌های کاهگلی او آغاز شد و تا پایان عمر نیز ادامه پیدا کرد. او درباره تابلوهای تکرنگ کاهگلی خود می‌نویسد: «هر خشت و هر دیوار حرفی دارد با تو، رازی دارد از حوادث جهان و گذشت زمان. ساییدگی دیوار از باد است، از باران است، از گذشت زمان است و این زمین، زمینی که با اطمینان زیرپایت حس می‌کنی، اشارتی است در آیینه خشت به ناپایداری، و خشت نمودار خاک است و سرنوشت و سرگذشت تبار ماست بر دیوار. تا بماند به رسم یادگار، به رسم، به نقش، به شکل».

اثر پیش رو به دوره‌ای از آثار کلانتری تعلق دارد که در آن‌ها به ساده‌ترین و مینیمال‌ترین شکل، با چند خط تکرنگ، روی سطح ساده کاهگلی، شهری را با بادگیرها و گنبدها و کوچه‌ها و دروازه‌هایش تصویر می‌کند. خطوط مورب در نقش سایه‌ها سطوح را می‌شکنند و همین رفتار، نقاشی را از یک بازنمایی ساده و دکوراتیو منظره ایرانی متمایز می‌کند.