مجسمه‌های ژازه تباتبایی به واسطه به‌کارگیری قطعات اسقاطی و مستعمل ماشین‌آلات صنعتی، بازتاب رویکردی عامیانه به هنر است که ریشه در نگرش‌های پاپ آرت دارد. با این حال مجسمه‌های ژازه به سبب نوع نگاه طنزپردازانه و پرداخت نائیف در ساخت پیکرواره‌های انسانی، یادآور توتم‌های ادوار ابتدایی تمدن بشری نیز هستند. این انسان‌واره‌ها که با دقتی شگفت‌انگیز در جزییات ساخته شده‌اند، گویی نمادی از آرکی‌تایپ‌ها و بیانی از کهن‌الگوهای بشری هستند که این بار نه به اسطوره‌های اذهان گذشته، بلکه به نمادهای عصر صنعتی آینده تعلق دارند. به بیان دیگر، قطعات صنعتی ماشین‌آلات از کار افتاده، به واسطه ذهنیت خلاق ژازه، تغییر هویت می‌دهند و از ماشین، به پیکره انسانی بدل می‌شوند؛ پیکره‌ای که با وجود شباهت فراوان به آناتومی انسانی، بیش از آن‌که انسان باشد، همچنان هویت ماشینی دارد؛ چیزی شبیه آدم‌آهنی یا ربات که ژازه آن‌ها را «آدم-نه» می‌نامد و بدین طریق با نشانه‌شناسی زبانی بر انسان نبودن آن‌ها تأکید می‌کند.

این مجسمه‌ها برآمده از ماشین‌های روزگار کهن‌تر هستند که پس از استفاده توسط انسان‌ها دور ریخته شده و ناکارآمد شده‌اند، اما ژازه به واسطه استفاده از تکنیک اسمبلاژ (جفت و جورکاری) این قطعات را دوباره حیات می‌بخشد و در این خیزش نوین، پیکره‌هایی را برپا می‌کند که همچنان خالی از هویت ماشینی نشده‌اند و همچنان در حیطه صنعت، قدرت تکنولوژی و عصر صنعتی باقی مانده‌اند. بدین طریق ژازه نمادها و کهن‌الگوهایی برای عصر ماشینی و دنیای صنعتی امروز می‌سازد که ذهن، روح و روان بشر را احاطه کرده و در تمامی لایه‌های زندگی او را تحت‌تأثیر خود قرار داده‌اند.

پیکره پیش رو با ساده‌ترین المان‌ها، مثل زنجیرها و چرخ‌دنده‌هایی که موها را شکل داده و زنگوله‌هایی که دامن را تداعی می‌کنند، تصویری از دختری در حال آواز خواندن را به یاد می‌آورد. ژازه با بریدن، ترکیب قطعات پیچ و مهره با خال‌جوش‌های ماهرانه، تندیسی را شکل داده که بیش از آن‌که صنعتی و مدرن باشد، بدوی و ابتدایی است. به همین دلیل مجسمه‌های ژازه کهنه می‌نمایند و در التقاطی معنادار تداعی فرم‌های چشم‌آشنا از هنری قابل فهم را شکل می‌بخشند.

ژازه از نخستین هنرمندانی بود که توانست فرهنگ عامیانه مردم ایران را در آثارش به نمایش بگذارد. او به شیوه خاص خود نمادهای مهم و کهن ایرانی را بازآفرینی می‌کند. به عقیده وی هنرمند مانند کارخانه‌ای است که می‌تواند هر چیزی تولید کند. به همین دلیل است که او هنرش را در قالب‌های متفاوتی، از ادبیات گرفته تا نقاشی و مجسمه‌سازی عیان کرد. هرچند این مجسمه‌ها در نگاه اول ممکن است ساده، کودکانه یا بدوی به نظر برسند، اما در دل خود روایتگر داستان سرگذشت انسانی هستند که ترد، شکننده و فانی است و این مجسمه‌های فلزی وزنه اضطراب‌انگیز وی را به نمایش می‌گذارند.