ژازه تباتبایی هنرمند نوگرا و پیشتاز ایرانی است که اهمیت بازگشت به بن‌مایه‌های سنتی را قبل از ظهور جنبش سقاخانه درک کرد و در نقاشی‌هایش از آن بهره گرفت.

در اثر پیش‌رو هنرمند به بازنمایی زن جوانی پرداخته که گل می‌فروشد. نقاش با بهره‌گیری از تاقی در پشت سر دختر و استفاده از چادر مشکی بر سر او، فضای نقاشی را به سمت فرهنگ شرقی سوق داده است. بدین ترتیب نقاشی گویای صحنه‌ای از گذرگاه‌های شهری ایرانی است. با این حال، ژازه تباتبایی بیش از آن‌که به دنبال تجسم واقعیت باشد، روح شاعرانه حاکم بر فرهنگ ایرانی را تصویر کرده و از زبان نمادین در آن بهره برده است. دختر جوان با نگاهی معصوم در حال نشسته تصویر شده، رنگ سرخ لباس و موهای کوتاه مدروز، به جوانی او اشاره دارد. گل پنج‌پر صورتی در دستش، نمادی از لطافت روح اوست، اما آن‌چه فضای نقاشی را شاعرانه می‌کند، وجود پرنده کوچکی است که در دست دیگر دختر گل‌فروش و بر روی زانوی او آرام نشسته است. در واقع حضور زن، گل و پرنده، به یکی از مفاهیم تغزلی ادبیات فارسی ارجاع می‌دهد که در آن، نسبت میان عاشق و معشوق، بسان گل و مرغ دانسته شده و زبان ابراز عشق و دلدادگی را زبانی برآمده از طبیعت و نغمه خوش‌الحان بلبل می‌داند.

هرچند نوع برخورد نقاش با فرم‌های تصویری، از قواعد هنر مدرنیستی تبعیت می‌کند، اما او وامدار نگاه خاص نقاشی‌های ایرانی به‌ویژه هنر دوران قاجار نیز است. هنرمند به خوبی از فرم‌های درهم‌فرورفته تاقی برای شکستن پرسپکتیو تک‌نقطه‌ای استفاده کرده و آن را با خطوط افقی پایین تصویر متناسب کرده است. همچنین رنگ قرمز لباس و کفش دختر، به واسطه استفاده هوشمندانه از رنگ سبز در سایه‌های چهره پیکره و نوار سبزرنگ زمینه در پایین کادر توانسته تعادل چشم‌نوازی را در اثر ایجاد کند.