صداقت جباری شناخت و مهارت دقیقی در اقلام خوشنویسی ایرانی (همچون نستعلیق و ثلث) دارد، اما به‌واسطه سال‌ها مطالعه در زمینه گرافیک، در ترکیب عناصر تابلوهایش درکی متفاوت نسبت به فرم حروف و کلمات پیدا کرده و به خصوص در استفاده استادانه از رنگ‌های نزدیک به‌هم غریزه‌ای خطاناپذیر دارد.
در همین راستا و با بررسی روند تحولات تصویری در نقاشیخط‌های جباری در دهه هفتاد و هشتاد، آثار او به تدریج و از خلال تجربه‌های عملی و نظری مرتبط با خوشنویسی ایرانی در دهه نود وارد مرحله نوینی می‌شود که نمونه حاضر از جمله دستاوردهای ممتاز همین رویکرد به حساب می‌آید.
او در این مجموعه از آثارش تمایل به بزرگ‌نویسی و استفاده از کنتراست فرم کلمات در پیوند با انواع طیف‌های رنگ طلایی در تقابل با رنگ مشکی دارد. در کار او نوشتار به مثابه نشانه‌هایی از معنای اصلی‌شان جدا و در نظام معنایی تازه‌ای به خاستگاه کمپوزیسیون‌های انتزاعی تبدیل می‌شوند که این ساختارشکنی در آثارش را می‌توان از منظر هنر پست‌مدرن نیز مورد بررسی قرار داد. در اثر حاضر هنرمند با حذف کلمات و نوشتار قابل خوانش، فرم‌هایی آزاد و رها از حروف و کلمات را با ضرباهنگی جسورانه در اندازه قلم و سطوح مختلف رنگی، لایه‌لایه روی هم آورده و از هم‌پوشانی و تقاطع فرم‌ها، تلاش می‌کند تا ارجاعی به شکل تکامل‌یافته و ساختار سیاه‌مشق‌ داشته باشد، اما با گرایش بیشتر به انتزاع، تحول مهمی در زبان بصری‌اش رخ داده است.
این اثر شالوده‌ای از تحولات زبانی نو در کار هنرمندان نسل دوم نقاشیخط است که با دغدغه یافتن مسیری تازه و شخصی، در جست‌وجوی راهی برای به تصویر کشیدن مؤلفه‌های اصیل با اقتباس از مهارت‌های سنت خوشنویسی ایرانی ولی با رویکردی معاصر هستند.