حسین کاظمی از هنرمندان پیشگام جنبش نوگرای ایرانی بود که با تکیه بر بینش‌های شرقی به مدرنیسم غربی روی آورد و در تمامی ادوار کاری خود، این وفاداری به ساحت اندیشه شرقی را حفظ کرد.

در آثار دوران اولیه کاظمی که ماحصل تحصیل در دانشکده هنرهای زیباست، دو گرایش غالب دیده می‌شود: نخست نقاشی‌های واقع‌گرایانه به روش امپرسیونیستی و دیگر تصویرگری‌های شاعرانه که برگرفته از نگارگری ایرانی به‌ویژه مکتب اصفهان دوران صفوی است که اثر حاضر به گروه دوم تعلق دارد. کاظمی از آثار این دوره خود نمایشگاهی در سال 1333 در پاریس برپا می‌کند و در نامه‌ای به یکی از دوستانش می‌نویسد: «تم‌های نقاشی‌هایم روی همان کارهایی بود که در تهران شروع کرده بودم. اگر یادت باشد روی موومان‌های مینیاتور خودمان است».

هنرمند در خلق این اثر، به بازنمایی دو پیکره انسانی پرداخته که به واسطه امتداد فرم‌ها در هم تنیده شده و کلیتی یکدست را شکل داده‌اند. یکی پیکره نشسته جوانی است که سبو در دست دارد و در بالای سر او پیکره دیگری در حال ریختن شراب از ابریق نمایش داده شده که موهای بلند و موج‌دارش افشان شده است. بدین‌ترتیب چینش دو پیکره، به مفاهیمی چون ساقی، ساغر و شراب، مستی و دلدادگی اشاره دارد که از مفاهیم نمادین عرفانی در شعر و ادب پارسی است.

یکی از تصاویری که در نقاشی‌های بی‌فام مکتب اصفهان، به‌خصوص آثار رضا عباسی نمایان است، تصاویر دو دلداه است که تمثیلی از مفاهیم مستتر در عشق و دلدادگی بوده و کاظمی برای خلق اثر پیش‌رو از آن‌ها بهره گرفته، اما تلاش کرده آن را با دستاوردهای فرمالیستی هنر مدرن، از جمله شیوه‌های کوبیستی در شکستن سطوح و درآمیختن آن‌ها برای رسیدن به فرم‌های بصری تازه درآمیزد. استفاده از دایره رنگ‌های خاکستری و آبی، تصویر را غم‌زده کرده و بر مفهوم شب، مستی و خلوت که از مفاهیم مستتر در عرفان ایرانی است تأکید دارد. تأکید بر رنگ سرخ شراب که در تقابل با رنگ‌های سرد آبی و خاکستری زمینه است، به واسطه قرار گرفتن در مرکز تابلو به پویایی اثر افزوده است. گرچه زمینه‌هایی از پرداختن به تزیینات برای یادآوری ویژگی‌های هنر ایرانی خاصه نگارگری در اثر دیده می‌شود، با این حال اثر حالتی دکوراتیو پیدا نکرده است. این اثر به مثابه تجربه‌ای مدرنیستی از هنرمندی ایرانی است که تلاش می‌کند گذشته فرهنگی خود را به تجربه زیسته‌اش در دوران مدرن پیوند دهد و هویتی نو بیافریند.