امضا:« Kazemi.H 1982» (پایین راست)
اکریلیک روی تخته
60×80 سانتیمتر
تاریخ اثر: 1361
پیشینه:
این اثر در آوریل 2016 در حراج بونامز لندن ارایه شده است.

حسین کاظمی از نسل اول هنرمندان نوگرای ایران است که آثارش در آغاز دهه سی، تحت تأثیر نقاشی فیگوراتیو و بازنمایی موضوعات واقعگرایانه اقوام و پیکره‌بومی بود، اما از اواسط دهه پنجاه، نقاشی‌هایش به‌تدریج ساده‌تر و نمادین شدند و درنهایت به سبکی منحصربه‌فرد و آبستره روی آورد. در این دوره، موضوع آثارش نمایشی انتزاعی از تقابل گل و سنگ و ارتباط سمبولیک میان صخره و گیاه در طبیعتی بی‌مکان و بی‌زمان بود. هرچند باید ریشه‌های اندیشه‌ورزی کاظمی در این دوره را در خوانش او از باورهای باستانی و کهن‌الگوهای میتراییسم و مانوی نیز جست‌وجو کرد.

بعد از مهاجرت کاظمی به پاریس، این روایت انتزاعی در آثارش در سطحی متفاوت‌تر پیگیری شد و هم‌چون اثر حاضر که متعلق به همین دوران است، با ورود رنگ‌های گرم در حاشیه‌های بالایی و پایینی و ایجاد سایه‌روشن‌ها در سطح برجسته تابلوهایش، به بیانی تغزلی و در عین حال کمینه‌گرا نزدیک‌تر شد.

دستاورد او در اثر حاضر آفرینش بافتاری خشن و تکنیک رنگ‌آمیزی خودانگیخته‌ای است که با وجود پیش‌طرح اولیه، در زمان خلق اثر، بر اساس حالات روحی و احساسات هنرمند به سامان می‌رسد. اما شناخت کاظمی از اصول زیبایی‌شناسی هنر مدرن باعث شده تا موفق به ایجاد کاربستی استعاری، مبتنی بر گفتمانی مدرنیستی و انتزاعی شود.

اثر حاضر نمونه‌ای ممتاز از ترکیب‌بندی‌های ایستا و متعادل کاظمی است که گرایش آشکار او به گزاره‌هایی ملهم از عناصر زمین را نشان می‌دهد. با این وجود، او در پس پشت این فضای آرام و یکپارچه، هوشمندانه جهانی دوقطبی را به تصویر کشیده؛ گل از دل سنگ جوانه می‌زند و بیرون می‌آید و موتیف‌های آشنا، پیوندی درونگرا و ارگانیک با یکدیگر پیدا می‌کنند. تصویری نمادین از تضاد موجود در عالم هستی و تقابل قطب‌هایی که در درون یک قاب کامل‌کننده یکدیگرند؛ خشونت و آرامش، غالب و مغلوب و در نهایت مرگ و زندگی.