رنگ روغن و جسو روی تخته سه لا
100×100 سانتی‌متر
تاریخ اثر: حدود دهه 1350
پیشینه:
این اثر در مارچ 2016 در حراج کریستیز دوبی ارایه شده است.

حسین کاظمی همچون برخی از هم‌نسلانش با آغاز دهه ۱۳۵۰، در جست‌وجوی یافتن چشم‌اندازی نو در عرصه هنر انتزاعی بود و در همین مسیر به اقتباس از نوعی اکسپرسیونیسم انتزاعی روی آورد. کاظمی با درکی درست از نقاشی آبستره و با تمرکز بر روی دو موضوع «گل و سنگ»، آن‌ها را بارها و بارها و به شکل‌های مختلف در ساختار انتزاعی نقاشی‌هایش آزمود. کاظمی در آغاز متأثر از فضای آثار مارک روتکو بود و در نهایت به زبانی شخصی در کار نقاشی دست یافت.

جهان دوگانه کاظمی در این اثر، تصویر منظره‌ای خیالی از زمین است که گویی با آسمان یکی شده و تخته سنگ بزرگی این دو را به هم چسبانده، آن چنان که همه عناصر موجود در تابلو و رنگ‌آمیزی خاصش بیننده را به تجربه درک سکون و آرامشی ابدی فرامی‌خواند.

همپوشانی طیف رنگ‌های آبی و بنفش در اثر و لکه‌های رنگی در کناره تابلو که یادآور گل‌ها هستند، حس سنگینی و تنهایی سنگ در گستره زمین و آسمان را تشدید کرده و در چشم بیننده به تعادلی آرمانی می‌رسد. از این ترکیب، هماهنگی خاموشی پدید می‌آید که استعاره‌ای از ارتباط میان تنهایی انسان معاصر در طبیعت پیرامونش است. آنچه هنرمند به تصویر کشیده نظم ساده‌ای است که بخش‌های جداگانه و عناصر سازنده در آن با پژواک‌های رنگ پریده با هم پیوند برقرار می‌کنند.