حسین کاظمی همچون دیگر هم‌نسلانش در آستانه دهه سی شمسی با رویکردی فیگوراتیو، به نقاشی پیکرنما روآورد. حاصل این تجربه ساده‌سازی اشکال و کاربست موضوعات و نقشمایه‌های ملهم از هنر قومی و روستایی بود. کاظمی همچون جليل ضیاءپور و محمود جوادی‌پور در آغاز به سراغ داستان‌های فولکلور و بازنمایی زندگی مردان و زنان بومی ایران رفت و مضامین ایلیاتی را به گونه‌ای تمثیلی در نخستین کارهایش دستمایه کار قرار داد.

اثر حاضر اهمیت خود را در درک موقعیت نقاش و نقاشی و زمینه‌های شکل‌گیری زبان نوین نقاشی ایران در آستانه ورود مدرنیسم می‌یابد. از این جهت نقاشی پیش‌رو علاوه بر کارکرد اجتماعی‌اش نمونه‌ای شاخص از زیبایی‌شناسی کاظمی و چگونگی رفتار هنرمند با شکل، رنگ و فضا در نخستین سال‌های فعالیت حرفه‌ای او در مقام یک نقاش تمام‌عیار است.

رویین پاکباز، مورخ هنر درباره این دوره از آثار هنرمند می‌نویسد: «کاظمی در آغاز جست‌وجوهایش می‌کوشید عناصری از نگارگری ایرانی را در کار خود وارد کند. در این مرحله، سخت تحت‌تأثیر مکتب اصفهان بود و غالباً مضمون‌های تغزلی را با استفاده مبالغه‌آمیز از خطوط منحنی به تصویر می‌کشید. جلال آل‌احمد این گروه از آثار کاظمی را ساقیانه نامید».