در زمانه‌ای که مدرنیست‌های ایرانی، نقشمایه‌های کار خود را از دل خط، فولکلور و سنت‌های ایرانی می‌جستند، حسین کاظمی به زبان بصری منحصر به‌فردی در مدرنیسم دست یافت که عناصر آن را باید برخاسته و ملهم از طبیعت دانست. عناصری که خیلی زود دوره معروف «صخره و گیاه» یا «گل و سنگ» را در کارهای کاظمی شکل داد. همان‌طور که در اثر پیش‌رو که از آثار سال‌های آخر حیات هنرمند در پاریس است، نیز به خوبی دیده می‌شود، وی نشانه‌های کمینه‌ای از طبیعت را بر بافتی زبر و خشن می‌نشاند.
کاظمی در دوره دوم فعالیتش از دهه سی به بعد، به استیلیزه کردن فرم‌ها پرداخت تا به‌تدریج به فضای نیمه‌تجریدی رسید. با عنایت به طبیعت ایران و نقوش تزیینی، روزبه‌روز موتیف‌ها و عناصر در تابلوهایش درونی‌تر و بیشتر اُرگانیک شدند. با رسیدن به دوره سنگ و گیاه، بیان خاص هنری خود را می‌یابد. از این زمان به بعد دو عنصر سنگ و گیاه مضمون همیشگی آثارش شدند. باید ریشه‌های اندیشه‌ورزی کاظمی در این دوره را در خوانش او از باورهای باستانی و کهن‌الگوهای میتراییسم و مانوی نیز جست‌وجو کرد.
بعد از مهاجرت کاظمی به پاریس، این روایت انتزاعی در آثارش در سطحی متفاوت‌تر پیگیری شد و هم‌چون اثر حاضر که متعلق به همین دوران است، با ورود رنگ‌های لطیف به بیانی تغزلی و در عین حال کمینه‌گرا نزدیک‌تر شد. دستاورد او در اثر حاضر آفرینش بافتاری خشن و تکنیک رنگ‌آمیزی خودانگیخته‌ای است که با وجود پیش‌طرح اولیه، در زمان خلق اثر، براساس حالات روحی و احساسات هنرمند به سامان می‌رسد. اما شناخت کاظمی از اصول زیبایی‌شناسی هنر مدرن باعث شده تا موفق به ایجاد کاربستی استعاری، مبتنی بر گفتمانی مدرنیستی و انتزاعی شود.
اثر حاضر نمونه‌ای ممتاز از ترکیب‌بندی‌های ایستا و متعادل کاظمی است. او در این فضای آرام و یکپارچه، هوشمندانه تصویری کوهی پربرف را تصویر کرده که در افق دوردست آبی درخشان آسمان می‌درخشد.