تابلوهای کمینه‌گرا و تجریدی مسعود عربشاهی به واسطه استفاده از المان‌های هندسی، حسی از پلان‌بندی بناهایی سترگ را تداعی می‌كنند. تلفیق این اشکال هندسی با رمزواره‌های حروفی و عددی، در کنار سطوح رنگی ساده و هندسی، این پلان‌ها را به وادی بناهایی ساخته شده در فراسوی زمان و مکان، با بن‌مایه‌هایی اسرارآمیز و اسطوره‌ای سوق می‌دهد.
آثار عربشاهی را می‌توان در زمره انتزاع هندسی یا انتزاع تغزلی مورد تحلیل قرار داد. در گروهی از آثار او همچون تابلوی پیش رو عمدتاً از نقوش هندسی مانند دایره‌، مربع‌، منحنی‌، مارپیچ‌ و لوحه‌ استفاده شده و نقشمایه‌هایی مانند علامات ریاضی، پیکان، نقشه‌های معماری، اعداد و خطوط درهم عناصر این تصویر هستند.
در اثر حاضر، نقاش با بیانی انتزاعی کیفیت سطوح رنگی را در فراسوی ایماژها جست‌وجو می‌کند. سطوح درخشان طلایی در تعامل با رنگ‌های پرمایه آبی و قرمز، پسزمینه مشکی تابلو را پوشانده‌اند، تا روشنایی در عمق اثر نفوذ کند و هویت ایماژهای باستانی پنهان شده در بطن تابلو به شکلی آبستره‌ شناخته شوند. عامل مهم بعدی در کار او فضاست. این از ویژگی‌های استثنایی اثر حاضر است که با وجود ذهنی و خاطره‌انگیز بودن به هیچ‌وجه کیفیتی روایی به‌خود نمی‌گیرد. در واقع نقاش به گونه‌ای با فضا رفتار می‌کند که معرف بی‌زمانی و فضای نوین تصویری است.